مقدّس اردبيلى، از احمد بن محمّد بن ابى نصر بزنطى و محمّد بن اسماعيل بن بَزيع، از امام رضا عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود:

مَن ذُكِرَ عِندَهُ الصوفية و لم ينكرهم بلسانه و قلبه فليس منّا و من أنكرهم فكانما جاهد الكفّار بين يدى رسول اللَّه صلى الله عليه و آله.

هر كس نزد او از صوفيه ياد شود و آنها را با زبان و دلش انكار نكند، از ما نيست و هر كه آنان را رد كند، گويى پيش روى رسول خدا با كافران، جهاد كرده است.[1]

تأويل آيات و روايات و جعل حديث‌

نكته قابل توجّهى كه به رابطه صوفيه و حديث شيعه مربوط مى‌شود، اين است كه دست كم گروهى از اين طايفه، آيات قرآن كريم و احاديث خاندان عصمت و طهارت را وفق مراد خود، تفسير و تأويل مى‌كنند تا بدين وسيله، مدّعاى خود را اثبات كنند و نظر ديگران را به خود، جلب نمايند. از جمله احاديثى كه اينان براى تأييد رأى خود مورد استفاده قرار داده‌اند، حديث «من عرف نفسه فقد عرف ربَّه»[2]

است.[3]

از سوى ديگر، بر اساس پاره‌اى شواهد، برخى از صوفيه براى توجيه اعمال خود از جعل حديث نيز ابايى نداشته‌اند، چنان كه مقدّس اردبيلى مى‌گويد:

[فرقه عشاقيه صوفيه‌] اكثر از غايت بى‌ديانتى و خدا ناترسى، بر پيغمبر خدا افترا زنند و گويند جمله «المجاز قنطرة الحقيقة»، حديث است و پيغمبر، چنين فرموده است و با محمل قرار دادن چنين دروغ‌هايى، در عشق ورزيدن مَجازى، خود را مُجاز مى‌شمارند.[4]

نمونه ديگر اين است كه عين القضاة همدانى (م ق 6) به پيامبر اسلام نسبت‌

[1]. همان، ص 747؛ مستدرك الوسائل، ج 12، ص 323( باب وجوب البراءة من أهل البدع).

[2]. اين حديث در غُرَر الحكم و دُرَرَ الكلم آمدى( ج 5، ص 194) از امام على عليه السلام و در عوالى اللّئالى( ج 4، ص 102) از پيامبر اسلام، نقل شده است.

[3]. حديقة الشيعة، ج 2، ص 758- 760.

[4]. همان، ص 781.