الأسماء وى، مندرج است.[1]

111. رساله‌اى در شرح حديث ضبّ‌[2]

، از زين العابدين گلپايگانى (م 1289 ق).[3]

112. حاشية على أحاديث صوم رمضان‌[4]

، از محمّد محسن بن محمّد رفيع گيلانى (م 1290 ق). نگارش آن در 1270 ق، پايان يافته است.[5]

113. شرح حديث «رأس الجالوت»، از محمّد بن احمد كاشانى نراقى (عبد الصاحب) (م 1297 ق). اين شرح، با تحقيق آقاى محمّد رضا حسينى، در دفتر دوم ميراث حديث شيعه به چاپ رسيده است.[6]

114. ريحانة الأدب‌، از احمد بن محمّد شفيع شيرازى (وقار) (م 1298 ق). ترجمه و شرح حديثى نبوى درباره زنان عرب است.[7]

115. شرح حديث «تعلموا الفرائض فانها نصف العلم»، از سيّد ابراهيم بن محمّد موسوى دزفولى (م ح 1300 ق).[8]

116. رفع القلم فى بعض الأعياد، از حسن بن عبد الرحيم مراغه‌اى (م 1300 ق). در برخى روايات آمده است كه در برخى از عيدهاى اسلامى، از گناهان مؤمنان رفع قلم مى‌شود. وى اين روايت‌ها را تفسير مى‌كند به اين كه دراين روزها، مؤمنان، بيشتر به طاعات و ولايت ائمه عليهم السلام توجّه مى‌كنند. پس گناهى از آنان سر نمى‌زند تا چيزى در

[1]. شرح الأسماء، تحقيق: نجفقلى حبيبى، ص 382- 385.

[2]. ضبّ، حيوانى است كه عرب آن را با كنيه« ابا حسل» مى‌خوانند. در حكايتى اين حيوان، زبان مى‌گشايد و به رسالت رسول اكرم، شهادت مى‌دهد.( العين، ج 7، ص 14؛ بحار الأنوار، ج 17، ص 401، 406 و 420).

[3]. موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 467.

[4]. احاديثى درباره ثواب روزه رمضان كه در الأمالى شيخ صدوق، آمده است.

[5]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 2، ص 339( ش 739).

[6]. همان، ج 15، ص 272( ش 5893) و ج 21، ص 157( ش 8175)؛ الذريعة، ج 13، ص 199؛ ميراث حديث شيعه، دفتر دوم، ص 233- 254.

[7]. موسوعة مؤلفى الإمامية، ج 4، ص 614.

[8]. الذريعة، ج 13، ص 194.