نويسنده رياض العلماء، تصريح كرده كه تشيّع ايران، وامدار سه نفر است: علّامه حلّى، ملّا حسن كاشى و محقّق كَرْكى.[1]

12. ظهيرالدين على بن يوسف بن عبد الجليل نيلى‌

احمد بن فهد حلّى (م 841 ق) از او روايت مى‌كند. وى، نسخه‌اى از كتاب ثلاثة وأربعون حديثاً عن النبى صلى الله عليه و آله، نوشته استاد خود، فخر المحقّقين را كتابت كرده و در سَلخ ربيع ثانى 759 به پايان رسانده است. در پايان كتاب، فخر المحقّقين، اجازه‌اى به خطّ خود براى تاج الدين ابو سعيد بن حسين كاشى، به تاريخ سَلخ شعبان 759، نوشته است. اين نسخه، در ضمن مجموعه‌اى در كتاب‌خانه تقوى موجود است.[2]

13. محمّد بن ابى بكر بن ابى القاسم همدانى دمشقى (م 721 ق)

وى، كتاب الطرائف فى معرفة الطوائف رضى الدين ابن طاووس را استنساخ كرده است.[3] او در 635 ق، در صالحيه به دنيا آمد و نزد ابو صالح حلّى دانش آموخت.[4] ابن حجر عسقلانى، ضمن تصريح به فضايل، تعبّد و گستردگى دانش وى، بر او اعتراض كرده كه منكر جبر بوده است (!) او مى‌افزايد كه تقى الدين سبكى، اين كتاب را گرفت و پاره كرد و با آب، شُست.[5]

14. بدرالدين نهاوندى‌

محمّد بن شمس الدين روبال مؤيّدى، به سال 731 ق، در مدرسه فقيه آباد، نهج البلاغة را نزد او خوانده است.[6]

[1]. رياض العلماء، ج 1، ص 308؛ الحقائق الراهنة، ص 44.

[2]. الحقائق الراهنة، ص 153.

[3]. همان، ص 180- 181.

[4]. همان جا.

[5]. الدرر الكامنة، ج 4، ص 30( ش 3607).

[6]. الحقائق الراهنة، ص 24.