محمد بن جهيم اسدى روايت مى‌كند.[1] راويان از او عبارت‌اند از: رضى الدين على بن احمد مرندى (استاد شهيد اوّل) و زين الدين ابو الحسن على بن طراد مطار آبادى.[2] ابن داوود، در كتاب الرجال خود، حدود سى اثر براى خود برشمرده كه بيشتر آنها در علوم ادبى است كه متأسّفانه، از ميان رفته‌اند. كتاب رجال وى به چاپ رسيده است.

5. فخر المحقّقين حلّى (682- 771 ق)[3]

محمّد بن حسن بن مطهّر حلّى، پسر علّامه حلّى و معروف به فخر المحقّقين، فقيه و متكلّم بزرگ اماميه در قرن هشتم هجرى است. شهيد اوّل، از او با تعبير «الشيخ الإمام، سلطان العلماء، منتهى الفضلاء والنبلاء، خاتم المجتهدين، و فخر الملّة والدين»، ياد كرده است.[4] فخر المحقّقين، دانش‌هاى اسلامى را نزد پدرش آموخت و از او روايت كرد. از شاگردان و راويان از او نيز مى‌توان به شهيد اوّل، احمد بن عبد اللَّه بن سعيد بن متوّج بحرانى، على بن يوسف بن عبد الجليل نيلى و على بن عبد الحميد نيلى نجفى اشاره كرد.[5] آوازه علمى و جايگاه اجتماعى علّامه حلّى و فخر المحقّقين، حرمت فوق‌العاده‌اى براى آن دو، حتّى در ميان اهل تسنن، به وجود آورده بود، به گونه‌اى كه فيروزآبادى، مؤلّف القاموس المحيط، به شاگردى فخر المحقّقين، افتخار كرده و با

[1]. رياض العلماء، ج 1، ص 254.

[2]. همان‌جا.

[3]. ر. ك: جامع الرواة، ج 2، ص 96؛ رياض العلماء، ج 5، ص 77؛ روضات الجنّات، ج 6، ص 33؛ فهرس التراث، ج 1، ص 731؛ معجم المؤلّفين، ج 9، ص 228.

[4]. بحار الأنوار، ج 107، ص 195.

[5]. الحقائق الراهنة، ص 185.