الهى خود را توضيح دهيد.

ج ـ بخشش و رهايى [1]

بخشش، براى رهايى از گذشته و ضربه هاى آن بر ما، پيش نيازى اساسى است. [2] تا زمانى كه ما به خاطر خطاها و اعمال گذشته مان، مانع بخشش خود باشيم ، مقيّد به آن گذشته هستيم. وقتى ديگران را نمى بخشيم، از پيامدهاى منفى هيجانات منفى ـ كه بر بدن و ذهنمان دارند ـ ، رنج مى بريم. همين مطلب ، در مورد عدم بخشش خود نيز صادق است. احساس حسرت ـ كه گاهى اوقات ، به سرخوردگى، خشم و حتّى نفرت مى انجامد ، تأثير خيلى منفى اى بر سيستم هاى ايمنى و عصبى ما مى گذارند. وقتى چنين احساساتى ، به احساسات ضعف، بى پناهى، و نااميدى منجر مى شوند ، سيستم دفاعى ما جدا ضعيف مى شود و انواع بيمارى هاى جسمى و روانى ، به سراغ ما مى آيد. بنا بر اين ، وقتى ما اين هيجان را در خود باقى نگه داريم ، خود را به خطر انداخته ايم ، جلوى شادى مان را گرفته ايم و هستى خود را محدود كرده ايم. ما با نگه داشتن خود در گذشته ، چه چيزى را به دست مى آوريم؟ آيا در مورد بيداد و ظلم روزگار ، فكر مى كنيم و مى گوييم كه «چه روزگار غدّارى؟» . آيا با اين كار، خود را بيشتر رنج نمى دهيم؟ البته بخشش نبايد با عجله و ظاهرى و سَرسَرى باشد. ممكن است ما