آواز)، سيراب مى‌شود. گروه كوچك‌ترى از مردم (و غالباً جوانان) هستند كه هيجان‌خواه (Sensation seeker) اند و پيوسته در جستجوى سطوح بالاى هيجان و انگيختگى يا تحريك روانى- جسمى به سر مى‌برند و از اين جهت، تفاوت اساسى با عموم مردم و از جمله با والدين خود دارند.

فرد هيجان‌خواه، بيش از ديگران، در معرض خطرهاى جسمى و روحى است. همه انسان‌هاى سالم، چنانچه ساعت‌هايى را در سر و صدا گذرانده باشند، در پى فعاليتى مُهيّج (مثل ورزش) خواهند رفت؛ امّا فرد هيجان‌خواه، با هيچ يك از سطوح متوسّط تحريك، به هيجان خوشايند خويش نمى‌رسد.

چنين افرادى، در موقعيت‌هاى كم تحريك، احساس بى‌قرارى مى‌كنند و اين بى‌قرارى، آنها را به سوى فعاليت‌هاى پر خطر يا خطرناك، سوق مى‌دهد.

ورزش‌هاى سخت (مثل حركت‌هاى رزمى و مشت‌زنى) و مسابقات موتورسوارى و اتومبيل‌رانى و چتربازى و ... از كارهاى مورد علاقه و تسكين‌دهنده اين گروه پر انرژى و بى‌قرار است.

هيجان‌خواهان، هميشه هم موفّق به سرگرم كردن خود در يك ورزش منظّم يا مسابقه دوره‌اى يا بازيگرى در فيلم‌هاى اكشن و بَدَلكارى يا رفتن به شهر بازى (با تونل وحشت و قطار مرگ و ...) نمى‌شوند و چون ناگزير در ميان ساير مردم زندگى مى‌كنند، با موتورسوارى بى‌قاعده در خيابان‌ها و رانندگى پر شتاب و پر خطر يا گوش سپردن به موسيقى‌هاى شلوغ و بلند و ...

ناخودآگاه، سعى دارند به هيجان (چه هيجان‌هاى مثبت مثل شادى و چه منفى مثل ترس) و نيز آرامشِ پس از آن برسند و اين، در صورت عدم هشيارى، زمينه افتادن آنها در دام خطراتى چون: اعتياد، لذّت‌هاى نامشروع جنسى، خشونت با والدين و همسر و فرزند و ديگران، هرزگى زبانى، قاچاق و تجارت‌هاى پر خطر، الكل و ... را فراهم مى‌سازد.