نادرست، بنا نمى‌كند.

بنا بر اين، پى‌بردن به علّت هيجان‌ها و عصبانيت‌ها و همچنين پى‌بردن به علّت مسائل و حوادث، امر مهمّى در زندگى جوان است كه در اثر تعقّل و تفكّر صحيح در امور، براى او حاصل مى‌شود و وى را از ارزيابى‌هاى تكرارى و افراطى و بدون منطق درست از خود و ديگران در زندگى بازمى‌دارد؛ چرا كه بينش و نگرش صحيح، نتيجه تفكّر و تعقّل صحيح است و عدم تعقّل و تفكّر، مخرّب بوده، راه تلاش، موفقيت و پيروزى را بر انسان مى‌بندد:

استوارى و پايدارى انسان، به انديشيدن اوست و كسى كه نمى‌انديشد، دينى هم ندارد.[1]

بينش، زمينه‌ساز رفتار

بايد به اين مسئله توجه كنيم كه ما هميشه بر اساس باورهاى خودآگاه و ناخودآگا همان و در واقع، بر اساس آنچه كه مى‌انديشيم، عمل مى‌كنيم‌[2] و اين بينش، ارتباط مستقيم با نحوه احساس و عواطف (هيجاناتِ) ما دارد. بنا بر اين اصل، مسائل و رويدادها باعث بروز اضطراب و نگرانى عاطفى (هيجانى) نمى‌شوند؛ چون ممكن است دو نفر با حادثه مشابهى مواجه شوند، ولى دو عكس‌العمل متفاوت نسبت به آن نشان دهند؛ زيرا بينش و نگرش ما در عكس‌العمل‌ها و رفتارها و هيجان‌هايمان تأثيرگذار است. بنا بر اين، عواطف و احساسات آشفته و منفى، نتيجه بينش خشك، متوقّعانه و انعطاف‌ناپذيرند و در واقع، يك نوع نگرش غيرمنطقى و غيرواقع‌گرايانه‌

[1]. مستدرك الوسائل، ج 11، ص 208

[2]. على عليه السلام:« انديشيدن، انسان را به سوى نيكى و عمل به آن دعوت مى‌كند»( بحار الأنوار، ج 1، ص 322)