113. امام على عليه السلام: هرگاه خداوند، خيرى را براى بنده‌اى بخواهد، قناعت كردن را در دل او مى‌افكنَد و همسرش را شايسته مى‌گردانَد.

114. امام على عليه السلام: خوش‌ترين زندگى، از آنِ كسى است كه خداوند سبحان، به او قناعت بخشيده و همسرى شايسته، روزى‌اش كرده است.

115. امام على عليه السلام: همسر شايسته، يكى از دو دستاورد است.

116. امام حسن عليه السلام‌ به مردى كه نزد ايشان آمد و در باره شوهر دادن دخترش با امام عليه السلام مشورت كرد: او را به همسرى مردى با تقوا درآور؛ زيرا اگر دختر تو را دوست داشته باشد، گرامى‌اش مى‌دارد و اگر دوستش نداشته باشد، به او ستم نمى‌كند.

د انتخاب زنِ باكِره‌

117. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: با زنان باكره ازدواج كنيد؛ زيرا آنان دهانشان خوشبوتر، سينه‌هايشان شيرافشان‌تر، اخلاقشان نيكوتر، و رَحِم‌هايشان بازتر است.[1] آيا نمى‌دانيد كه در روز رستاخير، به [بسيارىِ‌] شما بر ديگر امّت‌ها مى‌بالم؟ حتّى به جنين سقط شده‌اى كه قهر كرده و ناراحت، بر در بهشت مى‌مانَد. پس خداوند عز و جل به او مى‌گويد: «داخل بهشت شو!». و او مى‌گويد: نه. [وارد نمى‌شوم‌] تا اين كه پيش از من، پدر و مادرم داخل شوند. پس خداوند متعال، به فرشته‌اى از فرشتگان مى‌فرمايد: «پدر و مادرش را نزد من بياوريد». آنگاه دستور مى‌دهد كه آن دو را به بهشت ببرند. سپس مى‌فرمايد: «اين، از لطف و رحمت من به توست».

118. سنن الدارمى‌ به نقل از جابر بن عبد اللّه: در سفرى، با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بوديم. هنگامى كه بازگشتيم، من در رفتن، پيشى گرفتم. سوارى به من رسيد. برگشتم. ديدم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله است.

فرمود: «چه چيزى تو را به شتاب وا داشته است، اى جابر؟!».

گفتم: من تازه دامادم. فرمود: «با دختر ازدواج كرده‌اى يا بيوه؟».

گفتم: بيوه. فرمود: «پس چرا دختر نگرفتى كه با هم به ملاعبه بپردازيد؟».

سپس به من فرمود: «هرگاه وارد شدى، هوش دار، هوش دار!»[2].

چون رسيديم، خواستيم كه وارد شويم، امّا پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «درنگ كنيد تا شب يعنى شامگاهان در آييم تا زنان، شانه‌اى بر سر خويش بكشند و موى از خود بِستُرند».

[1] كنايه از فرزندزايى بيشتر آنهاست.

[2] اصل عربى اين تعبير،« الكَيْس» است و شارحان در بيان اين تعبير گفته‌اند: الكيس، يعنى جماع يا عقل. مراد، تشويق به طلب فرزند است و به قولى، تحذير از ترك جماع است، كه همان تشويق به مجامعت است. يعنى چون وارد شدى، در كار فرزند بكوش. برخى نيز گفته‌اند امر به جماع است يا نهى از مبادرت به آن، با به كارگيرى عقل، تا مبادا عطش شهوت، باعث شود كه يك وقت در حال حيض، با زنش مجامعت كند.