6. غيرت‌ورزى نابه‌جا

زندگى مشترك، محدود كننده روابط جنسى است. در هر اجتماع و دينى، ازدواج، مرزهايى را براى روابط جنسى به وجود مى‌آورد. در دين اسلام، اين روابط، منحصر به خانواده مى‌شود و از اين رو، خيانت هر يك از دو سوى ازدواج، به معناى پيمان‌شكنى است. اين نكته، قابل قبول همگان است؛ امّا هرگاه حساسيت به اين مسئله، از حدّ طبيعى خود بيرون رود و به صورت شك‌هايى بى جا و غيرت‌ورزىِ بدون دليل در آيد، زندگى را تلخ مى‌كند و خانه را به صورت بازداشتگاهى در مى‌آورد كه بازجوى آن، شريك زندگى است. كسى كه بايد بيشترين اعتماد را داشته باشد، بيشترين ترديد را دارد. جالب توجّه، آن كه ابراز ترديدها و پرس‌وجوهاى بى‌دليل، همسر امين را نيز به سوى خيانت، سوق مى‌دهد و او را در معرض خيانت به شوهر قرار مى‌دهد. روايت تكان‌دهنده نهج البلاغه در اين باره، بسيار صريح است. امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

إيّاكَ وَ التَّغايُرَ في غَيرِ مَوضِعِ غَيرَةٍ؛ فَإِنَّ ذلِكَ يَدعُو الصَّحيحَةَ إلَى السُّقمِ، وَ البَريئَةَ إلَى الرَّيبِ.[1]

از غيرت ورزيدن بيجا [نسبت به زنان‌] بپرهيز كه آن، زن سالم را به بيمارى [و نادرستى‌] مى‌كشانَد و پاك‌دامن را به انديشه گناه.

اگر هم چنين نكند در دوستى‌ها و اظهار محبت‌هاى همسرش ترديد جدى مى‌نمايد و از محبّت خود نيز دريغ مى‌كند و بدين‌سان، اصلى‌ترين رشته پيوند خانواده، سست مى‌شود.

در پايان مى‌افزاييم كه هرگاه نگاه شوهر به جايى رسد كه به همسر خود

[1] ر. ك: ص 436 ح 650.