بدخويش به خواستگارى دخترش آمده است، مى‌فرمايد:

لا تُزَوِّجهُ إن كانَ سَيِّئَ الخُلُقِ.[1]

اگر بدخُلق است، دخترت را به همسرى وى در نياور.

3. بُخل‌

مؤمن، ادب شده خداوند است و هزينه زندگى خود را با كاهش و افزايش عطاى الهى، تنظيم مى‌كند. اگر خدا به او روزى دهد، وى هم به زندگى‌اش وسعت مى‌دهد و اگر خدا نبخشد، به كسب حرام و طرق نامشروع، روى نمى‌آورد؛ امّا انسان بخيل، در هر صورت، به كسى چيزى نمى‌دهد و احوالش را نزد خود نگاه مى‌دارد. چنين شخصى، همه و حتّى خود را نيز در تنگنا مى‌گذارد و از پرداخت هزينه‌هاى اصلى خانواده نيز شانه خالى مى‌كند و بدين سان، فشار سختى را به خانواده وارد مى‌آورد؛ سختى‌اى كه با توجّه به وضعيت مالى‌اش براى همسر و خانواده، توجيهى ندارد و تنها علّت آن، خوى زشت بخل است. در اين وضعيت، كمتر زنى تاب مى‌آورد. او يا به دزدى پنهان از شوهر روى مى‌آورد و يا حداقل در علاقه او به خود، ترديد مى‌كند و متقابلًا، علاقه‌اش به همسر كاهش مى‌يابد؛ زيرا خود را از دارايى و مال همسرش، كم‌ارزش‌تر مى‌بيند.

از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله روايت شده كه مى‌فرمايد:

أبغَضُ العِبادِ إلَى اللّهِ عز و جل مَن ضَنَّ عَلى عِيالِهِ.[2]

منفورترين بندگان، نزد خداوند عز و جل، كسى است كه به خانواده‌اش بخل بورزد.

[1] ر. ك: ص 428 ح 632.

[2] ر. ك: ص 430 ح 635.