4. ازدواج، پيش از رشد عقلى‌

هر چند روايات اسلامى، به خانواده‌ها تأكيد كرده‌اند كه هنگام بلوغ فرزندان، زمينه ازدواج آنها را فراهم كنند[1] و به جوانان نيز توصيه كرده‌اند كه براى حفظ پاك‌دامنى خود هر چه زودتر ازدواج نمايند،[2] امّا پيشوايان ما، ازدواج كودكان را چنان كه در برخى از اقوامْ رسم بوده مصلحت نمى‌دانند. از اين رو، طبق نقل مرحوم كلينى، امام عليه السلام در پاسخ به پرسش هشام بن حكم در باره اين موضوع، فرمود:

إذا زُوِّجوا و هُم صِغارٌ لَم يَكادوا يَتَأَلَّفوا.[3]

چنانچه آنها را در خردسالى به ازدواج هم درآوريد، به سختى ممكن است انس و الفتى ميان آنها برقرار شود.

اين سخن مى‌تواند به اين مفهوم باشد كه ازدواج پيش از رشد عقلى زوجين، آفت تحكيم خانواده است و ممكن است به جدايى بينجامد. از اين رو، برخى از پژوهش‌ها نشان مى‌دهند كه طلاق، در جوانانى كه زير نوزده سالگى ازدواج كرده‌اند، بيشتر از جوانانى است كه پس از آن ازدواج كرده‌اند.

5. خويشاوند بودنِ هَوو با همسر اوّل‌

بر پايه برخى روايات، ازدواج مرد با خويشاوندان همسر فعلى‌اش، آفت زندگى خانوادگى است. متن روايت پيامبر صلى الله عليه و آله در اين باره، چنين است:

لا تُزَوِّجُوا النِّساءَ عَلى قَراباتِهِنَّ، فَإِنَّهُ يَكونُ مِن ذلِكَ القَطيعَةُ.[4]

[1]. ر. ك: ص 33( همسر دادن فرزندان).

[2]. ر. ك: ص 51( جلوگيرى از فساد اخلاقى و اجتماعى).

[3] ر. ك: ص 420 ح 614.

[4] ر. ك: ص 420 ح 615.