كه بايد همسر آينده‌شان را انتخاب كنند، نه پدر و مادر!

2. مهريه سنگين‌

حكمت وجود مهريه، تعديل روابط زن و مرد و نيز پيوند دادن آنها به يكديگر است. مهريه، از آنجا پديد آمد كه در متن خلقت، نقش هر يك از زن و مرد، مغاير نقش ديگرى است. مرد، در مقابل غريزه، از زنْ ناتوان‌تر است. اين ويژگى، همواره به زن فرصت داده است كه دنبال مرد نرود و زود تسليم او نشود. برعكس، مرد را وادار كرده است كه به زن، اظهار نياز كند و براى جلب رضاى او اقدام نمايد. يكى از آن اقدامات، اين بوده كه مرد براى جلب رضاى همسر، و به احترام موافقت او، هديه‌اى نثار او مى‌كرده است.

مهريه، با حيا و عفاف زن، هم‌ريشه است. زن به الهام فطرى دريافته است كه عزّت و احترام او به اين است كه خود را رايگان در اختيار مرد قرار ندهد. قرآن كريم، با لطافت و ظرافت بى‌نظير مى‌فرمايد:

«وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً.[1]

كابين زنانِ را [كه به آنها تعلق دارد و] عطيه‌اى است از شما به آنها، به خودشان بدهيد».

در اين آيه كوتاه، به سه نكته اساسى اشاره شده است:

يك. از مهريه، با نام «صدُقه» ياد شده، از مادّه «صِدق» بدان جهت كه نشانه صداقت و راستين بودن علاقه مرد است.

دو. الحاق ضمير «هُنَّ» به «صدُقات»، اشاره به آن است كه مهريه، به خودِ زن‌

[1] نساء: آيه 4.