حديث‌

591. امام صادق عليه السلام: چون آدم عليه السلام، كعبه را طواف كرد و به ملتزم‌[1] رسيد، جبرئيل عليه السلام به او گفت: «اى آدم! در اين مكان، به گناهان خود در پيشگاه خداوندگارت اعتراف كن».

آدم عليه السلام ايستاد و گفت: «خداوندا! هر كارگرى، مزدى دارد و من نيز كار كرده‌ام. مزد من چيست؟».

خداوند عز و جل به او وحى فرمود كه: «اى آدم! گناهت را بخشيدم».

آدم عليه السلام گفت: «خداوندا! و فرزندانم و ذرّيه‌ام؟».

خداوند عز و جل به او وحى فرمود كه: «اى آدم! هر يك از ذرّيه تو كه بدين مكان بيايد و بر گناهان خويش اعتراف نمايد و توبه كند، چنان كه تو توبه كردى و سپس آمرزش بطلبد، او را نيز مى‌آمرزم».

592. امام باقر عليه السلام: آدم عليه السلام كه درودهاى خداوند بر او باد چون كعبه را ساخت و گردِ آن طواف كرد، گفت: «بار خدايا! هر كارگرى را مزدى است. بار خدايا! من هم كار كرده‌ام».

به او گفته شد: بخواه، اى آدم! گفت: «بار خدايا! گناه مرا بيامرز».

به او گفته شد: آمرزيده شدى اى آدم!

گفت: «و فرزندان مرا كه پس از من مى‌آيند [نيز بيامرز]».

به او گفته شد: اى آدم! هر يك از ايشان كه در اين مكان، همانند تو، به گناهش اعتراف كند، او را نيز مى‌آمرزم.

593. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: دعاى پدر براى فرزندش، همانند دعاى پيامبر براى امّتش است.

[1] ملتزم: در پشت كعبه است. آن را ملتزم گفته‌اند، چون مردم، آن را بغل مى‌كنند و به سينه خود مى‌چسبانند. التزام، به معناى بغل كردن و در آغوش كشيدن است( مجمع البحرين، ج 3، ص 163، ذيل واژه« لزم»).