235. امام على عليه السلام‌ در بيان رفتارش با فاطمه عليها السلام: به خدا سوگند كه تا زنده بود، نه او را عصبانى نمودم و نه به كارى مجبورش كردم! او نيز، نه مرا عصبانى نمود و نه در كارى، از من نافرمانى كرد. هنگامى كه به او نگاه مى‌كردم، غم‌ها و اندوه‌ها از من برطرف مى‌شدند.

236. امام باقر عليه السلام: براى زن، هيچ شفيعى نزد پروردگارش كارسازتر از رضايت شوهرش نيست. زمانى كه فاطمه عليها السلام در گذشت، امير مؤمنان عليه السلام بر بالين او ايستاد و فرمود: «بار خدايا! من از دختر پيامبرت راضى هستم. بار خدايا! او تنها شد؛ پس همدم او باش. بار خدايا! او مهجور شد؛ پس تو، به او بپيوند. بار خدايا! به او ستم شد؛ پس تو داوَرَش باش كه تو، بهترين داورانى».

6/ 12 سختى‌هاى زندگى‌

237. شواهد التنزيل‌ به نقل از جابر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فاطمه عليها السلام را با عبايى كُركى ديد كه دستاس مى‌كند. گريست و فرمود:

«اى فاطمه! به خاطر [نعمت و] شيرينى آخرت، بر تلخى دنيا شكيبايى كن».

در اين هنگام، اين آيه نازل شد: «به زودى، پروردگارت به تو عطا مى‌كند و تو خشنود مى‌شوى».

238. امام صادق عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بر فاطمه عليها السلام در آمد. ديد كه جامه‌اى بافته از پشم شتر، بر تن دارد و مشغول دستاس كردن و شير دادن كودك خويش است. با ديدن او [در اين وضع،] اشك از ديدگان پيامبر خدا صلى الله عليه و آله جارى شد و فرمود: «دختر عزيزم! با [تحمّل‌] تلخى دنيا، به سوى شيرينى آخرت بشتاب؛ چرا كه‌

خداوند، اين آيه را بر من فرو فرستاد: «به زودى، پروردگارت به تو چندان عطا مى‌كند كه خشنود مى‌شوى»».