«و اگر مردم شهرها ايمان آورده و پروا پيشه كرده بودند ، هر آينه بركاتى از آسمان و زمين برايشان مى گشوديم ؛ ولى تكذيب كردند و ما هم به [كيفر] اعمالشان ، مجازاتشان كرديم» .

«اوست آن كس كه در دل هاى مؤمنان ، آرامش را فرو فرستاد تا ايمانى بر ايمان خود بيفزايند ؛ و سپاهيان آسمان ها و زمين ، از آنِ خداست ؛ و خدا ، دانا و حكيم است» .

حديث

165.امام على عليه السلام : با [نردبان] ايمان است كه به اوج خوش بختى و نهايت شادمانى مى توان رسيد .

166.امام على عليه السلام : [ارزش و كمال] انسان ، به ايمان اوست .

167.امام صادق عليه السلام ـ درباره اين سخن خداوند عز و جل : «او كسى است: يعنى ايمان را .

168.امام صادق عليه السلام : و شايد كسى كه بر تدبير ، از ديگر سوى ، خُرده گيرد و بگويد : چگونه تدبيرى در كار است ، حال آن كه مى بينيم در اين دنيا آن كه قوى تر است ، بَرنده است : زورمند ، زور مى گويد و [ حق ديگران را] غصب مى كند ، و ناتوان ، زور مى بيند و پاى مال مى شود . نيكان ، فقير و گرفتارند ، و بدكاران ، تن درست و برخوردار ، و آن كه مرتكب گناه يا حرامى شود ، به زودى كيفر نمى بيند . پس اگر در عالم ، تدبيرى بود ، همانا كارها بر روالى درست پيش مى رفت : نيكان ، برخوردار مى بودند و بدكاران ، محروم . زورمند ، از ستم و زورگويى به ناتوان ، باز داشته مى شد ، و آن كه هتك حرمت مى كرد ، بى درنگ ، مجازات مى شد . در پاسخ به اين ايراد گفته مى شود : اگر چنين مى بود ، ديگر جايى براى نيكى كردن و دست زدن به كارهاى خوب كه مايه امتياز انسان بر ديگر مخلوقات است ، نمى ماند ، و انگيزه اى براى وا داشتن خويش به نيكى و كار شايسته به منظور دستيابى به پاداش الهى و اعتماد به آنچه خدا وعده داده است ، وجود نمى داشت ، و مردم ، چونان حيوانات مى شدند كه با چوب و علف به راه مى آيند ، و هر از گاهى ، يكى از اين دو (چوب و علف) به آنها نشان داده مى شود تا سر در فرمان داشته باشند ، و هيچ كس بر پايه يقين به پاداش يا كيفر ، كار نمى كرد ، تا جايى كه اين امر ، آنان را از مرز انسانيّت به مرز حيوانيت مى برد . ديگر اين كه كسى به آنچه [از ثواب الهى] غايب است ، باور نمى دانست و جز براى آنچه نقد است ، كار نمى كرد ، و حاصل اين امر نيز آن مى شد كه آن كه كار نيك مى كند ، صرفا براى روزى و رفاه در همين دنيا كار كند ، و آن كه از ستم و كارهاى زشتْ خوددارى مى ورزد ، تنها از ترس مجازات فورى از آنها خوددارى مى ورزد ، به طورى كه اعمال و رفتار مردم ، تماما ، بر اساس وضعيت حاضر ، صورت مى پذيرفت و با كمترين يقين به آنچه نزد خداست ، همراه نمى بود و مستحقّ پاداش آخرت و نعمت جاويدان آن نمى شدند . علاوه بر اينها، چيزهايى كه آن خُرده گير برشمارد ، يعنى ثروتمندى و فقر و تن درستى و بيمارى ، بر خلاف روال [و قاعده اش] نيست ، بلكه گاهى اوقات چنين است .