2 . آزمايش انسان

حكمت ديگر خلقت انسان ، ابتلا و آزمايش است : «الَّذِى خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَيَوةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً . [1] اوست كه مرگ و زندگى را آفريد تا بيازمايد شما را كه كدامتان بهترين كردار را داريد» . گفتنى است كه آزمايش خداوند متعال به منظور آگاهى يافتن نيست ؛ بلكه حكمت آن ، شكوفا كردن استعدادهاى انسان است ، چنان كه از امام على عليه السلام روايت شده : ألا إنَّ اللّه َ تَعالى قَد كَشَفَ الخَلقَ كَشفَةً ، لا أنَّهُ جَهِلَ ما أخفَوهُ مِن مَصونِ أسرارِهِم و مَكنونِ ضَمائِرِهِم ، و لكِن لِيَبلُوَهُم أيُّهُم أحسَنُ عَمَلاً ، فَيَكونَ الثَّوابُ جَزاءً وَ العِقابُ بَواءً . [2] بدانيد كه خداوند متعال، از آفريده ها كاملاً پرده برداشته است؛ نه اين كه از آنچه آنها پنهان كرده اند ، از محفوظات رازهايشان و پنهان شده هاى درونشان ، بى خبر باشد. آرى . براى اين كه بيازمايد آنها را تا اين كه كدامشان بهترين كردار را دارند تا به اين وسيله ثواب، پاداش و عِقاب، كيفرش باشد . شايد همين معنا مقصود باشد از آنچه در برخى روايات آمده كه وقتى حضرت داوود عليه السلام از خداوند پرسيد كه : «يا رَبِّ لِماذا خَلَقتَ الخَلقَ ؟ ؛ پروردگارا ! چرا آفريده ها را پديد آوردى؟» ، چنين پاسخ آمد : لِما هُم عَلَيهِ . [3] براى آنچه آنان برآن ند (براى قابليت هايى كه دارند) .