«و براى او شريكى در فرمان‌روايى نبوده است».

«و از آن مالى كه خداوند به شما داده است، به ايشان بدهيد [تا تدريجاً خود را آزاد كنند]».

حديث:

3. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در مقام توصيف خداى پاك و متعال: و [خدا] مالك آن چيزى است كه بندگان را مالك آن كرده است.

4. امام على عليه السلام در پاسخ به اين سؤال كه معناى: «لا حول و لا قوّة إلّا باللّه» چيست؟-: ما با خداوند [و در عرض او]، مالك چيزى نيستيم و چيزى نداريم، جز آنچه او به ما داده است. پس هرگاه ما را مالك چيزى كرد كه خود بِدان مالك‌تر از ماست، تكليفى بر عهده‌مان گذاشته است و هرگاه آن را از ما گرفت، تكليف خود را از ما برداشته است.

5. جامع الأخبار: خداى متعال فرمود: «همه دارايى‌ها مالِ من است و نيازمندان، نانخوران من و ثروتمندان، كارگزاران من هستند. پس كسى كه در مورد دارايى من، نسبت به اهل خانه من دريغ كند، او را وارد آتش خواهم كرد و باكى ندارم».

6. امام صادق عليه السلام: همه دارايى‌ها، دارايىِ خداى عز و جل است. آن را نزد بندگانش امانت نهاده است و به آنها فرمان داده كه با ميانه‌روى، از آن بخورند و با ميانه‌روى، از آن بياشامند و با ميانه‌روى، از آن بپوشند و با ميانه‌روى، با آن ازدواج كنند و با ميانه‌روى، به آن [بر مركب‌] سوار شوند و غير از اين نيازها [هرچه اضافه بمانَد] را به مؤمنانِ نيازمند برگردانند. پس كسى كه از اين فرمان تجاوز كند، خوردن و آشاميدن و پوشيدن‌

و وصلت كردن و سوارى گرفتن از طريق اين دارايى‌ها، براى او حرام خواهد بود.