آراستگى است. ميانه‌روى در بهره‌گيرى از نعمت‌هاى الهى و آراستگى زندگى، امرى در حد اعتدال نيكوست، امّا زياده‌روى در آن، مانند تنوّع بيش از حدّ لباس و لوازم آرايشى، و محيطآرايى جديد هر ساله منزل، اسراف و نكوهيده است.

3. تباه كردن ثروت‌

يكى از وظايف عقلى و شرعى شخص مسلمان، پيشگيرى از تباه شدن ثروت شخصى و مهم‌تر از آن، اندوخته‌هاى ملّى است. تباهى ثروت، گاه، در نتيجه سستى در پاسدارى از آن است و گاه، بر اثر مصرف نابه جاى آن. در روايتى از امام على عليه السلام آمده است:

مَن كانَ فيكُم لَهُ مالٌ فَإيّاهُ وَ الفَسادَ! فَإنَّ إعطاءَهُ فى غَيرِ حَقِّهِ تَبذيرٌ و إسرافٌ، و هُوَ يَرفَعُ ذِكرَ صاحِبِهِ فِى النّاسِ و يَضَعُهُ عِندَ اللّهِ. و لَم يَضَعِ امرُؤٌ مالَهُ فى غَيرِ حَقِّهِ و عِندَ غَيرِ أهلِهِ إلّا حَرَمَهُ اللّهُ شُكرَهُم، و كانَ لِغَيرِهِ وُدُّهُم.[1]

هر كس از شما كه مالى دارد، از فساد برحذر باشد كه هر آينه، اگر بخشيدن آن مال، نابه‌جا باشد، ريخت و پاش و اسراف است و هر چند نامِ وى را در ميان مردم، بر مى‌كشد، وى را نزد خداوند، فرو مى‌آورَد. هيچ كس نيست كه مالش را نابه جا و براى غير شايستگان صرف كند، جز آن كه خداوند، سپاس ايشان را از وى دريغ دارد و دوستىِ جز او در دلشان افتد.

مصرف نابه جا نيز مصاديق مختلفى دارد كه خطرناك‌ترين آنها،

[1] ر. ك: ح 198.