گندم مورد نياز ما را از بازار تهيه كن!» و افزود:

يا مُعَتِّبُ! اجعَل قوتَ عِيالى نِصفا شَعيرا و نِصفا حِنطَةً؛ فَإنَّ اللّهَ يَعلَمُ أنّى واجِدٌ أن اطعِمَهُمُ الحِنطَةَ عَلى وَجهِها، و لكِنّى احِبُّ أن يَرانِىَ اللّهُ قَد أحسَنتُ تَقديرَ المَعيشَةِ.[1]

اى معتّب! غذاى خانواده مرا، نيمى جو و نيمى گندم قرار ده؛ خدا مى‌داند كه من، توانايىِ اين را دارم كه خوراك آنان را تماما گندم قرار دهم؛ ولى من دوست دارم كه خداوند، مرا اين گونه ببيند كه زندگى را خوب تدبير مى‌كنم.

اين سخن، بدين معناست كه همدردى با مردم در تنگناهاى اقتصادى، بالاترين مراتب «تدبير زندگى» و زيباترين «الگوى مصرف» در اسلام است كه بايد مورد توجّه ثروتمندان، بويژه رهبران دينى و سياسى باشد.

5. رعايت بيشترين بازدهىِ اجتماعى‌

يكى از نكات مهم در الگوى مصرف در مشاركت‌هاى اجتماعى، اين است كه بايد به گونه‌اى عمل شود كه داراى بيشترين بازدهى اجتماعى باشد. از اين رو، هزينه كردن در مواردى كه زيانش براى انسان، بيش از سودش براى ديگران است، نكوهيده شمرده شده است. چنان كه در روايتى از امام كاظم عليه السلام آمده است:

لا تَبذُل لِإِخوانِكَ مِن نَفسِكَ ما ضَرُّهُ عَلَيكَ أكثَرُ مِن مَنفَعَتِهِ لَهُم.[2]

[1] ر. ك: ح 108.

[2] ر. ك: ح 107.