يك. در نظر گرفتن اولويت، در شخص مصرف كننده‌

چنان كه در روايتى از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است:

إذا كانَ أحَدُكُم فَقيرا فَليَبدَأ بِنَفسِهِ، فَإن كانَ فَضلًا فَعَلى عِيالِهِ، فَإِن كانَ فَضلًا فَعَلى قَرابَتِهِ أو عَلى ذى رَحِمِهِ، فَإن كانَ فَضلًا فَهاهُنا و هاهُنا.[1]

هر يك از شما كه فقير است، نخستْ به خود بپردازد. اگر مالى افزون آمد، به خانواده‌اش بدهد، اگر بيشينه‌اى مانْد، به خويشاوندان يا بستگانش بپردازد، و اگر باز هم ماند، اين سو و آن سو هزينه كند.

همان طور كه در اين روايت آمده، انسان، به طور طبيعى بايد در درجه اوّل، نيازهاى خود را تأمين كند، سپس نزديكان و پس از آن، ديگران. امّا گاه، ضرورتْ ايجاب مى‌كند كه نياز ديگران را مقدّم دارد كه اين معنا از نظر اخلاقى، در اسلامْ پسنديده است و ايثار ناميده مى‌شود.

دو. در نظر گرفتن اولويت، در نياز مصرف كننده‌

تأمين نيازهاى ضرورتر بر نيازهايى كه تأمين آنها ضرورت كمترى دارد، بايد مقدّم گردد.

اصلى‌ترين معيار اصلاح الگوى مصرف‌

معيار اصلى در تشخيص ميانه‌روى در مصرف، بلكه مهم‌ترين اصل در اصلاح الگوى مصرف، به جا مصرف كردن، و نابجا مصرف كردن‌

[1] ر. ك: ح 102.