همانند اعضاى پيكر يك انسان‌اند:

المُؤمِنُ أخُو المُؤمِنِ كَالجَسَدِ الواحِدِ، إنِ اشتَكى شَيئا مِنهُ وَجَدَ ألَمَ ذلِكَ فى سائِرِ جَسَدِهِ، و أرواحُهُما مِن روحٍ واحِدَةٍ، و إنَّ روحَ المُؤمِنِ لَأشَدُّ اتِّصالًا بِروحِ اللّهِ مِن اتِّصالِ شُعاعِ الشَّمسِ بِها.[1]

مؤمن، برادر مؤمن است و همانند يك پيكرند كه اگر عضوى از آن به درد آيد، ساير اعضايش نيز آن درد را در خود، احساس مى‌كنند. روح آن دو مؤمن، از يك روح است. پيوند روح مؤمن به روح خداوند، بيشتر از پيوند پرتوِ خورشيد به خورشيد است.

اين باور، ايجاب مى‌نمايد كه در جامعه اسلامى، توسعه و رفاه بايد به صورت متعادل در ميان يكايك مردم، تقسيم گردد.

سه. تلازمِ تكامل معنوى و كنترل لذّت‌هاى مادى‌

در روايتى از امام على عليه السلام آمده است:

دَواءُ النَّفسِ الصَّومُ عَنِ الهَوى، وَ الحِميَةُ عَن لَذّاتِ الدُّنيا.[2]

دواى نفْس، باز ايستادن از هوس است، و منع نمودن از لذّت‌هاى دنيا.

در مقابل، لذت‌گرايى و زياده‌روى در مصرف قرار دارد كه موجب انحطاط معنوى و مانع كمالات نفسانى است.[3] بر اين اساس، كنترل خواسته‌هاى مادى، به منظور تكامل معنوى، لازم و ضرورى است.

[1] ر. ك: ح 11.

[2] ر. ك: ح 18.

[3] ر. ك: ص 143« افراط در رفاه‌طلبى».