پژوهشى در باره حديث «عَشَره مُبَشَّره»[1]

بر پايه احاديث اين فصل- كه در منابع معتبر شيعه و اهل سنّت آمده‌اند-، پيامبر خدا و اهل بيت آن بزرگوار، به شمارى از پيروان خود، مژده بهشت داده‌اند.

در ارزيابى اجمالىِ اين احاديث مى‌توان گفت كه شمارى از آنها از خاندان رسالت، صادر شده‌اند؛ امّا براى اظهار نظر قطعى در مورد هر يك از آنها و به طور كلّى، احاديثى كه بهشتى بودن فرد يا افرادى را پيشگويى كرده‌اند، دو نكته بايد مورد توجّه قرار گيرد:

نكته اوّل: ارزيابى سند و صحّت سندى احاديث، به تنهايى، آنها را از نظر صدور از معصوم، قطعى نمى‌كند. خبرِ واحدِ صحيح السَّنَد، تنها در صورتى مى‌تواند مورد اعتماد قرار گيرد كه شواهد و قرائنى دال بر مخالفت محتواى آن با ضروريات و بديهيات، در كار نباشد.

به عبارت ديگر، صحّت اسناد حديث، عامل انحصارى ارزيابى حديث در همه ابعاد نيست؛ بلكه ارزيابى حديث بايد به گونه‌اى جامع انجام پذيرد تا نوعى وثوق به صدور آن، فراهم آيد.

[1]. گفتنى است كه اين پژوهش با همكارى فاضل ارجمند جناب آقاى محمد كاظم رحمان ستايش تهيه گرديد.