291 امام صادق عليه السلام: خداوند در هر روز جمعه به بندگان مؤمنش لطفى مى‌كند. چون روز جمعه مى‌شود، خداوند، فرشته‌اى را با دو جامه نزد مؤمنان مى‌فرستد. آن فرشته به درِ بهشت مى‌رسد و مى‌گويد: از فلانى برايم اجازه ورود بگيريد.

به آن كس گفته مى‌شود: فرستاده پروردگارت، بر دَر است.

آن مؤمن به همسرانش مى‌گويد: چه چيزى را برايم زيباتر مى‌بينيد؟

همسرانش مى‌گويند: اى آقاى ما! سوگند به آن كه بهشت را بر تو روا ساخت، چيزى زيباتر از اين كه پروردگارت براى تو فرستاده است، برايت نمى‌شناسيم.

پس، يكى از آن دو جامه را به كمر خود مى‌بندد و ديگرى را بر دوش خويش مى‌اندازد، و بر هر چه مى‌گذرد، آن را روشن مى‌سازد، تا آن كه به وعده‌گاه مى‌رسد و چون جمع شدند، پروردگار بزرگ و والا، بر آنان تجلّى مى‌يابد و همين كه او را- يعنى رحمت او را- مى‌بينند، به سجده مى‌افتند.

خداوند مى‌فرمايد: «اى بندگان من! سرهايتان را بلند كنيد. اينك، روز سجده و عبادت نيست. رنج تكليف را از شما برداشتم».

مؤمنان مى‌گويند: پروردگارا! چه چيز، برتر از آن چيزى است كه به ما داده‌اى، كه بهشت را به ما عطا كرده‌اى؟

خداوند نيز مى‌فرمايد: «هفتاد برابر آنچه داريد، برايتان باد!».

5/ 2: رنج و خستگى‌

قرآن‌

«همان خدايى كه به فضل خويش، ما را در سراى ابدى، جاى داد. در آن جا رنجى به ما نمى‌رسد و در آن جا خستگى به ما نمى‌رسد».

«در آن جا رنجى به ايشان نمى‌رسد و از آن جا بيرون برده نمى‌شوند».

حديث‌

292 امام على عليه السلام: در عمل خويش بكوشيد تا با همسايگان خدا در سراى او باشيد، كه‌