دارم. امروز، شما را به كرامتى بزرگ‌تر از همه اينها مفتخر مى‌سازم».

آن گاه پرده كنار زده مى‌شود و آنان تا آن گاه كه خدا بخواهد، به او مى‌نگرند.

سپس برايش به خاك مى‌افتند و تا آن گاه كه خدا بخواهد، همچنان در سجده خواهند بود.

سپس به آنان مى‌فرمايد: «سرهايتان را بلند كنيد. اين جا، جاى عبادت نيست». پس هر نعمتى را كه در آن به سر مى‌بردند، از ياد مى‌برند و نگريستن به او، برايشان از همه نعمت‌ها خوش‌تر است. سپس بر مى‌گردند و از زير عرش، بادى بر تپّه‌اى از مشك سفيد، وزيدن مى‌گيرد و آن را بر سر آنها و پيشانى اسبانشان مى‌پاشد، و چون به نزد كسان خويش باز گردند، همسرانشان آنان را زيباتر و نورانى‌تر از زمانى مى‌بينند كه تركشان كرده بودند. پس همسرانشان به آنان مى‌گويند: زيباتر از آنچه بوديد، باز گشته‌ايد!

ب- محبّت خدا

275 امام على عليه السلام: بهترين و لذّتبخش‌ترين چيز در بهشت، محبّت خدا و محبّت به خاطر خدا و ستايش خداست. خداى عز و جل فرموده است: «و واپسين دعايشان، اين است كه: ستايش، خداى را كه پروردگار جهانيان است»؛ زيرا آن گاه كه چشمشان به نعمت‌هاى بهشت مى‌افتد، عشق و محبّت در دل‌هايشان برانگيخته مى‌شود و در اين هنگام، بانگ بر مى‌آورند كه: ستايش، از آنِ خداست كه پروردگار جهانيان است.

276 تفسير العيّاشى‌- به نقل از ثوير-: امام زين العابدين عليه السلام فرمود: «چون بهشتيان به بهشت داخل شود و دوست خدا به باغستان‌ها و سكونتگاه‌هايش وارد شود و هر مؤمنى بر تخت خويش تكيه زند، خدمتكارانش او را در ميان مى‌گيرند و ميوه‌ها به طرفش آويزان مى‌شوند و چشمه‌سارها در پيرامونش جوشيدن مى‌گيرند و جويبارها در زير پايش روان مى‌شوند و فرش‌هاى زربافت برايش گسترده مى‌شوند و پشتى‌ها برايش چيده مى‌شوند و خدمتكاران، آنچه را هوس كند، پيش از آن كه از آنان بخواهد، براى او مى‌آورند.