كرده‌اند.[1] ابن داوود، قابل اعتماد و از بزرگان شيعه؛ بلكه شيخ و فقيه قم بود. در وارستگى و فرزانگى او، همين بس كه ابن غضائرى- كه به سختگيرى در جرح و تعديل راويان، معروف است-، وى را حافظترين، فقيه‌ترين و آگاه‌ترين كس به حديث مى‌دانست.[2] پدرش احمد بن داوود و دايى‌اش سلامة بن محمّد ارزنى نيز بسيار وارسته و فرزانه بودند. احمد بن داوود، مصاحب على بن بابويه قمى بود. وى را پرحديث و در شمار معدود افرادى دانسته‌اند كه توثيق مضاعف (ثقةٌ ثقةٌ) شده‌اند.[3]

تأليفات‌

در مصادر، احمد بن داوود را صاحب كتابى به نام‌ النوادر دانسته‌اند، كه ناياب است.[4] از اين گذشته، وى در زمينه فقه، رجال، و دعا و زيارت، آثارى به وجود آورد.

آثار ناياب: 2. الحديثين المختلفين‌، 3. الممدوحين و المذمومين‌، 4. صلوات الفرج و أدعيتها، 5. الردّ على ابن قولويه‌، 6. الذخائر.

اثر ناياب وى كه در منابع بعدى گزارش شده: 7. المزار، كه تا سده دهم در دسترس بوده است. اين كتاب كه طوسى آن را «بزرگ و نيكو» توصيف كرده،[5] در اختيار ابن طاووس (م 664 ق) بوده و وى گاهى بدون ذكر نام كتاب و گاه با عنوان‌ الزيارات و الفضائل‌[6] و يا با عنوان كتاب‌ الزيارات‌، از آن نقل كرده است.[7] نسخه‌اى از اين كتاب به‌

[1]. رجال النجاشى، همان جا، ص 23، 95؛ رجال الطوسى، ص 413؛ الفهرست، طوسى، ص 211؛ معجم رجال‌الحديث، ج 14، ص 332.

[2]. رجال النجاشى، همان جا.

[3]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، ص 67.

[4]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا.

[5]. الفهرست، طوسى، همان جا.

[6]. الإقبال، ج 3، ص 64، 236.

[7]. الدروع الواقية، ص 75.