8. مَرعَش طبرى (م 358 ق)

حسن بن حمزة بن على بن عبد اللَّه، مكنّا به ابو محمّد و معروف به مرعش؛ محدّث، فقيه و اديب. وى اهل طبرستان بود؛ ولى به قرينه كثرت روايت از ابن بطّه قمى‌[1] و على بن ابراهيم قمى،[2] بى‌گمان سال‌ها در قم سكونت داشته است. مرعش طبرى در سال 356 ق، در بغداد بود و با شيخ مفيد، ابن نوح سيرافى، ابن غضائرى و ابن عبدون، ديدار كرد و به آنها اجازه نقل روايات و كتاب‌هاى خود را داد. گويا او سال‌ها پيش از اين تاريخ، به بغداد رفته بوده است؛ چراكه براساس گزارشى، هارون بن موسى تلعكبرى در سال 328 ق، با وى ملاقات كرد. مرعش طبرى مردى وارسته، فقيه و از بزرگان اماميه بود. نام او در بيش از هفتاد طريق در كتاب‌ رجال‌ نجاشى و فهرست‌ طوسى آمده است.

تأليفات‌

مرعش طبرى در زمينه‌هاى اخلاق و آداب، غيبت امام دوازدهم و فقه، كتاب‌هايى نگاشت كه همگى ناياب‌اند: 1. المبسوط فى عمل يوم و ليلة، 2. الأشفية فى معانى الغيبة، 3.

المفتخر، 4. كتاب فى الغيبة، 5. كتاب‌ الجامع‌، 6. كتاب‌ المرشد.[3]

9. حسين ابن بابويه قمى (زنده در 378 ق)

حسين بن على بن حسين بن موسى بن بابويِه قمى، مكنّا به ابو عبد اللَّه؛ محدّث و متكلّم. وى فرزند على بن بابويه قمى (م 329 ق) و برادر شيخ صدوق (م 381 ق) بود.

حسين بن بابويه، حافظه‌اى بسيار قوى و هوشى سرشار داشت.[4] و امانتدارى قابل‌

[1]. رجال النجاشى، ص 23 و 29.

[2]. همان، ص 16 و 26.

[3]. همان جا؛ الفهرست، طوسى، ص 104؛ رجال الطوسى، ص 422.

[4]. الغيبة، طوسى، ص 188.