ابن زهره بعد از بازگشت از حج در سر راه خود، به حلّه رفته است. او روايتى نيز از وى نقل كرده است.[1] با اين حال، تنها منابع ما براى آگاهى از فعاليت‌هاى شيعه در حلّه، برخى اطلاعات پراكنده در منابع و فهرست نسخه‌هاى خطّى است كه گاه در آنها به محلّ استنساخ نسخه نيز اشاره شده است، گرچه بايد تذكّر داد كه در اين جا، تنها برخى شواهد ارائه مى‌شود. كامل نبودن فهرست نسخه‌هاى خطّى، اين امكان را فراهم نمى‌كند تا اطلاعات كاملى در اين مورد ارائه نمود. اوج مدرسه حلّه، در قرن هفتم است و خاندان‌هاى شيعى بنو زهره، آل طاووس، آل نما، و خاندان و شاگردان علّامه حلّى، مشهورترين بيوتات شيعه در اين شهر هستند.

ابن ادريس حلّى‌

يكى از عالمان مشهور قرن ششم، محمّد بن احمد بن ادريس حلّى (م 588 ق) است.

عمده شهرت وى به واسطه كتاب فقهى‌ السرائر و انتقادات وى بر شيخ طوسى است.

او در سال 543 ق، در شهر حلّه به دنيا آمد. مشهورترين شيوخ اجازه وى عبارت‌اند از: شيخ حسن بن رطبه سورايى، ابو المكارم حمزة بن على حلبى (مؤلّف اثر فقهى‌ غُنية النّزوع‌) و عربى بن مسافر.

ابن ادريس در حلّه اقامت داشته و توجّه اصلى وى- همان گونه كه اشاره شد- فقه بوده است؛ امّا در كنار تدوين كتب فقهى، از توجّه وى به ميراث حديثى شيعه نيز آگاهى‌هايى در دست است. به عنوان مثال، وى در سال 570 يا 573 ق، كتاب‌ مصباح المتهجّد شيخ طوسى و در رمضان 574 ق، كتاب‌ قرب الإسناد را استنساخ كرده است.[2] وى همانند سيّد مرتضى، عمل به خبر واحد را جايز نمى‌دانسته است. ابن ادريس در آخر كتاب فقهى‌ السرائر خويش، بخشى را به نام باب «الزيادات» آورده و در آن بخش‌هايى را (گاه در حدّ نقل چند روايت) از بيست و يك اثر كهن شيعى كه در

[1]. ر. ك: بحار الأنوار، ج 104، ص 179 و 180.

[2]. الذريعة إلى تصانيف الشيعة، ج 17، ص 68.