بخش اعظم اين كتاب، در حقيقت، تخريجى از كتاب‌هاى‌ منية الداعى و غنية الواعى‌[1] ابو الحسن على بن محمّد بن عبد الصمد تميمى نيشابورى (زنده در 529 ق)، كتاب فى فضل الدعاء سعد بن عبد اللَّه اشعرى (م 299 يا 302 ق) و الأمالى‌[2] ابو المفضّل محمّد بن عبد اللَّه شيبانى (م 378 ق) است.

8. المجتنى من الدعاء المجتبى‌.

اين كتاب، كتاب مختصرى در ادعيه است كه به كوشش صفاء الدين بصرى (مشهد، 1413 ق) به چاپ رسيده است.

ابن طاووس و ادبيات فضائل‌نگارى‌

ابن طاووس، تنها در ادعيه آثارى تأليف نكرده است. وى آثار مهمى در علوم قرآنى با صبغه حديثى و فضائل‌نگارى نيز نگاشته است. مهم‌ترين اثر قرآنى موجود ابن طاووس، كتاب‌ سعد السعود است. ابن طاووس در حوزه فضايل‌نگارى نيز كتاب‌هايى چون: اليقين فى اختصاص مولانا علىّ بإمرة المؤمنين‌ و كتاب‌ الطرائف فى معرفة مذاهب الطوائف‌ تأليف كرده است. البتّه كتاب‌ الطرائف‌ وى نيز در ضمن بحث از احق بودن حضرت على عليه السلام براى امامت، استناداتى به متون حديثى دارد.

جمال الدين احمد بن موسى‌

همانند ابن طاووس، برادر وى جمال الدين احمد بن موسى، از عالمان نامدار اماميه است كه آثارى در حوزه حديث و رجال، تأليف كرده است.[3] شاگرد وى، حسن بن داوود حلّى، در شرح حال وى چنين نوشته است:

[1]. براى آگاهى بيشتر از اين كتاب، ر. ك: الذريعة إلى تصانيف الشيعة، ج 23 ص 202؛ كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 450 و 451.

[2]. براى آگاهى بيشتر از اين كتاب، ر. ك: كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 184 و 185.

[3]. براى آگاهى بيشتر از وى ر. ك: رياض العلماء، ج 1، ص 73- 76؛ الأنوار الساطعة فى المئة السابعة، ص 13 و 14.