بخش دوم، به ذكر اخبار از طريق ائمه عليهم السلام اختصاص يافته است. در اين بخش، پس از نصوص بر امامت ائمه عليهم السلام به طور كلّى، نصّ هر كدام بر امام بعدى نيز آمده است. در پايان كتاب، دو باب به زيد بن على اختصاص پيدا كرده است: يك باب، در باره نصّ زيد بر امامت ائمه عليهم السلام، و باب دوم درباره قيام او و اين كه ادعاى امامت نداشته است.

طبقه‌بندى مطالب كتاب در دو فصل و 37 باب، نشان مى‌دهد كه مؤلّف در اين نوشتار، از نظام معنايى خاصّى پيروى كرده است. وى مطالب را با مراعات «عام به خاص» و مصادر حديث را به لحاظ تقدّم رتبه و نيز ترتيب زمانى، سامان داده است.

روايات كتاب با اسناد كامل، از طريق شيعه و گاه از راويان اهل سنّت نقل شده است.

برخى از راويان شيعى اين روايات، عبارت‌اند از: شيخ صدوق، ابو المفضّل محمّد ابن عبد اللَّه بن مطّلب شيبانى، ابو عبد اللَّه احمد بن محمّد بن عبد اللَّه بن حسن بن عبّاس جوهرى، قاضى ابو الفرج معافا بن زكريّا بغدادى، ابو عبد اللَّه حسين بن محمّد بن سعيد بن على خُزاعى، ابو عبد اللَّه احمد بن اسماعيل سليمانى، ابو الحسن على بن حسين بن محمّد از ابو محمّد هارون بن موسى تلعكبرى، ابو الحسن محمّد بن جعفر بن محمّد تميمى معروف به ابن نجّار كوفى، و على بن حسين بن محمّد بن منده از تلعكبرى.

21. إيمان أبى طالب‌

مؤلّف: شيخ مفيد

تحقيق: گروه مطالعات اسلامى موسّسه بعثت‌

ناشر: دار المفيد، بيروت، چاپ دوم، 1414 ق.

در تحقيق اين كتاب، بر يك نسخه خطّى با تاريخ كتابت 986 ق، موجود در كتاب‌خانه عمومى مركزى مشهد، اعتماد شده است.[1] سه نسخه خطّى ديگر، در

[1]. إيمان أبى طالب، ص 13 و 14.