به هر حال، زادگاه كراجِكى معلوم نيست.[1] وى از شيخ مفيد، سيّد مرتضى، شيخ طوسى، سلّار بن عبد العزيز (م 448 ق) و ابن شاذان (م 420 ق)،[2] و نيز از برخى مشايخ اهل سنّت، حديث شنيد.[3] بر پايه برخى گزارش‌ها، كراجكى در دهه دوم سده پنجم، به شهرهاى مكّه،[4] قاهره، صور، صيدا، طرابلس و رمله سفركرد و در طرابلس، رحل اقامت افكند.[5] او سرانجام در سال 449 ق، در شهر صور درگذشت.[6] به قرينه سال وفات او و اين كه در سال 399 ق، از ابو الحسن على بن احمد، لغوى معروف به ابن زكار، در ميافارقين روايت كرده،[7] وى بايد در حدود سال 379 ق، به دنيا آمده باشد.

كراجكى در فقه، كلام و حديث، دانشمندى گران‌مايه، متعهّد، قابل اعتماد و از مشايخ دوازده‌گانه اجازه بود.[8] وى در علم لغت، نحو، نجوم، علم انساب و طب نيز صاحب نظر شناخته مى‌شد.[9] گويا او نخستين عالم شيعى است كه لقب «علّامه» گرفته است.[10]

تأليفات‌

بيش از نود كتاب در زمينه فقه، كلام، اخلاق، ادب و مواعظ، نجوم، فهرست و دعا

[1]. لسان الميزان، ج 5، ص 300، رقم 1016؛ شذرات الذهب، ج 3، ص 283؛ مرآة الجنان، ج 2، ص 70؛ معجم‌المؤلفين، ج 11، ص 27؛ أعيان الشيعه، ج 9، ص 400.

[2]. فهرست منتجب الدين، ص 100؛ خاتمة مستدرك الوسائل، همان جا؛ الذريعة، همان جا.

[3]. الاستنصار، ص 24.

[4]. الاستنصار، ص 20.

[5]. تراثنا، ج 43، ص 367- 404؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 127- 133.

[6]. أمل الآمل، ج 2، ص 287؛ الذريعة، ج 2، ص 32؛ النابس، ص 177.

[7]. كنز الفوائد، ج 1، ص 134.

[8]. فهرست منتجب الدين، ص 100؛ أمل الآمل، ج 2، ص 287؛ بحار الأنوار، ج 1، ص 35؛ خاتمه مستدرك‌الوسائل، ج 3، ص 126؛ النابس، ص 177.

[9]. لسان الميزان، ج 5، ص 300.

[10]. الدروس، ج 1، ص 152.