اوّليه، تنها نجاشى به شرح حال كوتاه او پرداخته است. به قرينه معاصرت با نجاشى و نيز نقل حديث از ابو المفضّل شيبانى (م 387 ق)، وى در حدود سال 450 ق، در گذشته است.

تأليفات‌

چهار كتاب به ابو الفرج قنايى نسبت داده شده است: 1. معجم رجال أبى المفضل الشيبانى‌، 2. عمل يوم الجمعة، 3. عمل الشهور، 4. التهجّد، 5. المزار (لباب المسرّة).[1]

كتاب‌ المزار يا لباب المسرّة- كه گويا كتابى بزرگ بوده-، تحت عنوان «لباب»، بخش‌بندى شده بود و در سده هفتم در دسترس ابن طاووس قرار داشت. او از «لباب المسرة» ى آن، رواياتى را نقل كرد كه موضوعشان زيارت روز غدير[2] و سه زيارت براى امام زين العابدين عليه السلام، امام باقر عليه السلام و امام هادى عليه السلام است.[3] سيّد عبد الكريم بن طاووس (م 693 ق) روايت اخير را از سيّد رضى بن طاووس عموى خود، نقل كرده است.[4] ابن طاووس به داشتنِ نسخ‌هاى از اين كتاب، تصريح نكرده؛ ولى به قرينه نقل چند باره از آن، اين كتاب را در اختيار داشته است.

17. طرازى (م، نيمه نخست سده پنجم)

محمّد بن على بن محمّد بن احمد بن عثمان بن احمد، معروف به طرازى؛ محدّث.

در مصادر رجالى و كتاب‌شناسى، شرح حال او ذكر نشده است. ابن طاووس (م 662 ق) بدون اشاره به اصل و نسب و نسبت و حتّى طبقه او، از وى نام برده است. پدر و جدّ طرازى، از مشايخ حديث بودند و در نيشابور سكونت داشتند.[5]

[1]. رجال النجاشى، ص 398؛ الإقبال، ج 2، ص 273.

[2]. الإقبال، ج 2، ص 273، 275.

[3]. همان، ج 2، ص 271.

[4]. فرحة الغرىّ، ص 79.

[5]. تاريخ بغداد، ج 1، ص 9؛ شذرات الذهب، ج 2، ص 225.