دوم. تضعيف ابن غضائرى و بى‌اعتمادى به توثيق‌ها و تضعيف‌هاى او

طرفداران اين ديدگاه، به علّت‌هاى متفاوتى وى را ضعيف شمرده‌اند و از اين رو، خود در سه دسته جاى مى‌گيرند:

1. جهالت از جهت جرح و تعديل؛ محمّد تقى مجلسى‌[1] و تفرشى،[2] اين نظر را دارند.

2. كثرت جرح توسّط وى؛ گويا محقّق داماد،[3] محمّد باقر مجلسى‌[4] و سيّد بحر العلوم،[5] طرفدار اين قول‌اند.

3. مسكوت ماندنِ جرح يا تعديل او و نيز كثرت جرح توسّط او؛ ميرزا محمّد،[6] ظاهر عبارت وحيد بهبهانى‌[7] و [آية اللَّه‌] سيّد ابو القاسم خويى،[8] در اين دسته جاى مى‌گيرند.[9]

سوم: پذيرش توثيق‌هاى ابن غضائرى و ردّ تضعيف‌هاى او

اين ديدگاه، به وسيله رجالى معاصر، [آية اللَّه‌] جعفر سبحانى مطرح شده است.[10]

تأليفات‌

شمار كتاب‌هاى ابن غضائرى، از دو تا چهار عنوان ذكر شده است: 1. فهرس‌

[1]. روضة المتقين، ج 14، ص 330.

[2]. نقد الرجال، ج 2، ص 230.

[3]. الرواشح، ص 114.

[4]. بحار الأنوار، ج 1، ص 41.

[5]. الفوائد الرجالية، ج 2، ص 369.

[6]. منهج المقال، ص 398.

[7]. منهج المقال و تعليقه، ص 24- 25.

[8]. معجم رجال الحديث، ج 1، ص 94- 96.

[9]. نيز، ر. ك: قواعد الحديث، ص 200- 205؛ الرجال، ابن غضائرى، ص 20- 21، مقدّمه محقّق كتاب.

[10]. كليات فى علم الرجال، ص 93 و 103.