بود و به گزارش تلعكبرى به بغداد آمد و در محلّه نهر البزّازين فرود آمد. تلعكبرى در سال 330 ق، از وى حديث شنيد و اجازه گرفت. حسن بن على بن حسن دينورى علوى نيز از او روايت كرد. ابن ابى الياس، راوى على بن حسين بن بابويه بود.

تأليف‌

ابن ابى الياس كوفى، كتاب‌ الفضائل‌ را تأليف كرد كه ناياب است.[1]

51. ابن سهل ديباجى (م، پس از 370 ق)

سهل بن احمد بن عبد اللَّه بن سهل ديباجى، مكنا به ابو محمّد؛ محدّث. وى اهل بغداد بود و در درب زعفرانى، منزل گزيد. سال وفات او معلوم نيست؛ ولى به قرينه آن‌كه تلعكبرى در سال 370 ق، از او براى خود و پسرش اجازه گرفته است،[2] وى پس از اين سال از دنيا رفته است. حسين بن عبيد اللَّه غضائرى‌[3] و احمد بن عبد الواحد،[4] از او روايت كرده‌اند. شيخ حديث معروف او، محمّد بن محمّد بن اشعث كوفى است.

وى در مصر، كتاب‌ أشعثيّات‌ را از ابن اشعث استماع كرد.[5] ديباجى تا واپسين سال‌هاى زندگى، دينش را پنهان مى‌داشت‌[6] و گويا به همين علّت باشد كه به ضعف،[7] جعل و روايت كردن از افراد مجهول، متّهم شده است.[8]

تأليف‌

كتاب‌ إيمان أبى طالب‌، كه به وى نسبت داده شده،[9] ناياب است.

[1]. رجال الطوسى، ص 426- 427.

[2]. رجال الطوسى، ص 424.

[3]. رجال الطوسى، ص 427.

[4]. رجال النجاشى، ص 186.

[5]. الفهرست، طوسى، ص 46.

[6]. رجال النجاشى، ص 186.

[7]. الفهرست، طوسى، ص 289.

[8]. الرجال، ابن غضائرى، ص 67.

[9]. رجال النجاشى، همان جا.