طرح پژوهشى علم الحديث‌[1]

(1)

بى درنگ حديث به معناى گسترده «فعل، قول و تقرير معصوم»، جايگاهى بس مهم در دين‌شناسى، علوم اسلامى و فرهنگ مسلمين داشته و دارد.

و در زمره آنان شيعيان، از آغاز توجه به حديث، تاكنون تلاش‌هاى طاقت فرسايى را در حفظ، كتابت، تدوين و تبويب، شرح، ترجمه و تكميل «علوم الحديث» از قبيل: رجال، درايه و... متحمل شده‌اند. ميراث برجاى مانده آنان، در اين زمينه‌ها گواه صدق اين دعوى است.

راويان شيعى در خلوت كوچه‌ها، كنج مساجد، سفر و حضر[2]

با صرف هزينه‌هاى هنگفت‌[3]

حديث را فراگرفته و منتشر مى‌ساختند.

امام صادق عليه السلام فرمود:

بجز زراره، ابوبصير، محمد بن مسلم و بُرَيد بن معاويه، كسى ياد و سخنان پدرم را زنده نداشت. اگر اينان نبودند كسى اين انديشه را درك نمى‌كرد. اينان حافظان دين و امين‌هاى پدرم در حلال و حرامند.[4]

[1]* اين مقاله، پيش از اين، در دو ماه نامه آينه پژوهش( ش 33) منتشر شده است.

[2]. معرفة الحديث. محمدباقر البهبودى، ص. 2- 18، تهران، مركز انتشارات علمى و فرهنگى، 1362.

[3]. همان. ص 34.

[4]. اختيار معرفة الرجال. محمد بن الحسن الطوسى. ص 136، ش 219.