حضرت به وى مى‌فرمايد: «دشمنان ما را يارى كرده‌اى و حالا بدين جا آمده‌اى؟!».

عبيداللَّه مى‌پرسد: «آيا اين امر، تو را از عدالتْ باز مى‌دارد؟». مى‌فرمايد: «نه».[1]

و اين همه در شرايطى بود كه بيست و پنج سال پس از رحلت پيامبر، جامعه اسلامى شاهد انواع بى‌عدالتى‌ها بود و تلخى تبعيض و ستم را با تمام وجود، چشيده بود: گاهْ برترى دادن عرب بر غير عرب، و گاه صحابيان بر غير صحابيان، و گاه امويان بر ديگر تيره‌هاى عرب و....

امام على عليه السلام احياى اين اصل دينى (برابرى) را جزو ارزش‌هايى مى‌شمارد كه از آنها عدول نخواهد كرد و وقتى طلحه و زبير بر اين تساوى خُرده مى‌گيرند، مى‌فرمايد:

وأمّا القسم والأسوة، فإن ذلك أمر لم أحكم فيه بادئ بدء. قد وجدت أنا و أنتما رسولَ اللَّه صلى الله عليه و آله يحكم بذلك، و كتاب اللَّه ناطق به.[2]

و اما تقسيم و برابرى، اين امرى است كه براى اوّلين بار، من بدان فرمان ندادم، بلكه من و شما ديديم كه رسول خدا صلى الله عليه و آله بدان فرمان مى‌داد و كتابِ خدا، گوياى آن است.

2. صداقت و يك رنگى‌

يكى ديگر از اصولى كه امام على عليه السلام بر احياى آنها همّت گماشت، يك رنگى و راستى بود. نخست، خود، سوگند مى‌خورَد كه دروغ نگفته است:

واللَّه ما كتمت وشمة ولا كذبت كذبة.[3]

به خدا سوگند كلمه‌اى را پنهان نكردم و دروغى نگفتم.

و در سياست و مديريت نيز به شدّت از نيرنگ و حيله باز مى‌دارد و مى‌گويد:

[1]. موسوعة الامام على بن أبي طالب عليه السلام، ج 4، ص 229- 230.

[2]. همان، ص 112.

[3]. همان، ص 115.