38. امام باقر عليه السلام: على عليه السلام، ختنه‌گرى را كه سرِ آلت پسركى را بُريده بود، ضامن دانست.

39. دعائم الإسلام: [امام على عليه السلام‌] زنى ختنه‌گر را كه دخترى را ختنه كرده و او در نتيجه آن، خونريزى كرده و مُرده بود، ضامن دانست و به او فرمود: «واى بر تو! چرا هيچ اندكى از آن [عضو] باقى نگذاردى؟». سپس به ضامن بودن او نسبت به ديه حكم كرد و اين ديه را بر عاقله‌[1] ختنه كننده دانست.

40. امام صادق عليه السلام: هر كارگر [و صاحب حرفه‌اى‌] كه به وى براى اين كه كارى را درست كند، مزدى دهيد، امّا آن را خراب كند، ضامن است.

2/ 6 مسئول نبودن پزشك در صورت برخوردارى از مهارت و گرفتن برائت‌

41. المصنّف‌ به نقل از ضحّاك بن مُزاحم: على عليه السلام براى مردم سخن گفت و در سخنان خويش فرمود: «اى جماعت پزشكان، دام‌پزشكان و كسانى كه به كار پزشكى دست مى‌يازيد! هر كدام از شما كه انسانى يا حيوانى را معالجه مى‌كند، بايد براى خويش، برائت بگيرد؛ چرا كه هر كس در حالى كه براى خويش برائت نگرفته، به معالجه چيزى بپردازد و آن چيز هلاك شود، ضامن خواهد بود».

42. امام على عليه السلام: هر كس به كار طبابت انسان يا حيوان دست مى‌يازد، بايد از ولىّ آن [انسان يا حيوان‌] براى خويش، كسبِ برائت كند، وگرنه ضامنِ آن است.[2]

[1] مقصود از عاقله، بستگان پدرى شخص( از قبيل: برادران، عموها و عموزادگان) است كه ديه خطا بر عهده آنان است.

[2] در اين متن، در پايان روايت، اين افزوده به چشم مى‌خورد:« يعنى چنانچه چيره‌دست نباشد».