14/ 9 گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد

1126. امام صادق عليه السلام‌ درباره آنچه بايد پس از زاده شدن كودك برايش انجام داد: به ماما يا يكى از ديگر كسانى كه نزديك كودك است، بگوييد در گوش راست او «اقامه» بگويد تا در نتيجه، هيچ‌گاه به ديوانگى و جن‌زدگى گرفتار نيايد.

1127. الكافى‌ به نقل از ابو يحيى رازى: امام صادق عليه السلام فرمود: «چون كودكتان زاده شود، با او چه مى‌كنيد؟»

گفتم: نمى‌دانم چه كنيم.

فرمود: «به اندازه يك عدس، گاوْشير بردار و آن را در آب، حل كن. سپس، از آن، دو قطره در سوراخ راست بينى و يك قطره در سوراخ چپ بينى وى بچكان و در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه بگوى. اين كار، پيش از آن كه ناف نوزاد را ببُرند، برايش انجام شود؛ چرا كه در اين صورت، هرگز پريشانى نبيند و به امّ صِبيان مبتلا نشود.[1]

14/ 10 گشودن كام نوزاد

1128. امام على عليه السلام: كامِ كودكان خويش را به خرما بگشاييد. پيامبر صلى الله عليه و آله، با حسن عليه السلام و حسين عليه السلام چنين كرد.

1129. الكافى‌ به نقل از امام باقر عليه السلام: «با آب فرات، كام نوزاد گشوده گردد و در گوشش اقامه گفته شود».

در روايت ديگرى نيز چنين آمده است: «فرزندانتان را با آب فرات و با تربت حسين عليه السلام، كام بگشاييد؛ و اگر در اختيار نباشد، با باران آسمان».

[1] امّ صبيان، يعنى بادى كه بر اشخاص، عارض شود و گاه نيز به سبب آن از هوش بروند. همچنين گفته شده كه امّ صبيان، نوعى جنّ است كه كودكان را مى‌آزارد. در فارسى، امّ صبيان، برابرْ نهاده مادر ديو و همچنين ديوزدگى دانسته شده است( واژه‌ياب، ج 1، ص 216). م.