فصل سيزدهم: دستگاه تناسل و دفع ادرار

13/ 1 اشاره به حكمت نهفته در آن‌

980. امام صادق عليه السلام‌ خطاب به مفضّل بن عمر: اى مفضّل! در اين بينديش كه چگونه آلت‌هاى آميزش در مرد و زن، به‌گونه‌اى همخوانِ اين كار، قرار داده شده است. براى مرد، آلتى انبساطپذير قرار داده شده كه دراز مى‌شود تا نطفه به زهدان برسد؛ چه اين كه مرد، بدان نياز دارد كه آب خويش در ديگرى بيفكند. براى زن هم ظرفى گود آفريده شده تا هر دو آب را در خود، جاى دهد و فرزند را در درون خود بپذيرد، گنجايش او را داشته باشد و او را حفظ كند تا زمانى كه استحكام يابد. آيا اين، برخاسته از تدبير خدايى حكيم و پُر مهر نيست؟ از آنچه برايش انباز مى‌گيرند، پيراسته و فراتر باد!...

چه كسى گذرگاه پيشاب و مدفوع را خودْ جمع‌شونده قرار داد تا آنها را مهار كند و نگذارد پيوسته در جريان باشند و زندگىِ انسان را بر او تباه سازند؟ چه اندازه نعمت از اين دست را هر شمارنده‌اى مى‌تواند در شمار آورد؟...

اگر آلت تناسلى مرد، هميشه سست و فروهِشته بود، چگونه مى‌توانست‌

به ژرفاى زهدان برسد تا در آنجا نطفه را خالى كند؟ و اگر نيز هميشه در حالت نعوظ بود، چگونه مرد مى‌توانست در بستر، از اين پهلو بدان پهلو بچرخد و يا در حالى كه چيزى پيش آمده در جلو او هست، در ميان مردم راه برود؟ چنين چيزى، افزون بر زشتى چشم‌انداز، تحريك شهوت را در زن و مرد، در همه وقت، در پى مى‌آورد.

بدين سان، خداوند جلّ اسمه تقدير كرد كه بيشتر آن در همه اوقات، به چشم نيايد و از آن، دشوارى‌اى بر مردان تحميل نشود؛ بلكه خداوند در آن نيرويى قرار داد كه به گاه نياز، راست شود؛ چرا كه او خود تقدير كرده كه استمرار و ماندگارى نسل، از رهگذرِ آن باشد.