فصل چهارم: گوش‌

4/ 1 اشاره به حكمت نهفته در آن‌

499. امام على عليه السلام: از [آفرينش‌] اين انسان، در شگفت آييد! با تكّه‌اى پيه مى‌بيند، با پاره گوشتى سخن مى‌گويد، با قطعه استخوانى مى‌شنود، [و] از سوراخى نفس مى‌كشد.

500. امام صادق عليه السلام‌ خطاب به مفضّل بن عمر: اى مفضل! بينديش... كه چرا درونِ گوش، به‌سان يك زندان‌[1] پيچ‌درپيچ است؟ مگر جز براى آن است كه صدا در آن، پياپى روان شود و سرانجام، به شنوايى برسد، و نيز براى آن كه شتاب باد را درهم شكند و به گوش، صدمه نرساند.

4/ 2 حكمت موجود در مايعِ گوش‌

501. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند تبارك و تعالى... تلخى را در دو گوش، مانعى براى حفاظت مغز، قرار داد. هيچ جنبده‌اى نيست كه در آن بيفتد، مگر

اين كه راه خروج را مى‌جويد؛ امّا اگر اين نبود، آن جنبنده به مغز مى‌رسيد.

[1] در برخى از نسخه‌ها به جاى« كوكب( زندان)» واژه« لَولَب» به معناى پيچ آمده و همين نيز درست‌تر مى‌نمايد.