236. امام صادق عليه السلام: طايفه‌اى از دزدان را كه دليل بر ضدّشان اقامه شده بود و اقرار كرده بودند، نزد امير مؤمنان آوردند. پس دستان آنان را بُريد و سپس فرمود: «اى قنبر! آنان را نزد خود ببر، زخم‌هايشان را درمان ساز و به نيكى از آنان، پرستارى كن».

237. الفقه المنسوب للإمام الرضا عليه السلام: روايت مى‌كنم كه تندرستى و بيمارى در بدن با همديگر، پيكار مى‌كنند. پس اگر تندرستى بر بيمارى چيرگى يابد، بيمار از بستر برمى‌خيزد؛ اما اگر بيمارى بر تندرستى چيره شود، بيمار، اشتهاى به غذا پيدا مى‌كند. اگر او اشتها پيدا كرد، به او بخورانيد، شايد كه شفايش در همان باشد.

توضيح‌

حديث نخست در اين باب، اشاره به اين است كه نداشتن اشتها نشانه‌اى از مفيد نبودن و يا زيان داشتن غذا و آب براى بيمار است، چنان كه مقصود از اين بخش حديث هم كه فرموده «خداوند، خود به آنان مى‌خورانَد و مى‌نوشانَد»، نبودِ نياز طبيعى بيمار به غذا و آب در هنگام بى‌اشتهايى است.

امّا بر عكس، اشتها به غذا، نشانه‌اى از نياز بدن به آن و فايده آن براى بيمار است و از همين رو، حديث دوم و چهارم، به دادن آب و غذا به بيمار، سفارش كرده است. البته، طبيعى است كه اين نكته با آن منافات ندارد كه برخى از غذاها يا نوشيدنى‌ها براى برخى از بيماران، زيان داشته باشد. بنا بر اين، رايزنى با پزشك درباره كيفيت و چگونگى غذاى بيمار، ضرورى است.

5/ 3 زنان پرستار در نبردهاى پيامبر

238. السنن الكبرى‌ به نقل از ربيّع‌[1]: ما همراه با پيامبر خدا به پيكار مى‌رفتيم و به مردم، آب مى‌رسانديم، آنان را خدمت مى‌كرديم و مجروحان و كشتگان را به مدينه باز مى‌گردانديم.

[1] مقصود، رُبَيِّع، دختر معوّذ بن عفراء است.