225. امام على عليه السلام: پيامبر خدا، بر مردى از انصار كه بيمار شده بود، وارد شد تا او را عيادت كند. او گفت: اى پيامبر خدا! براى من به درگاه خداوند، دعا كن.

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «بگو:" از خداوند بزرگ، پروردگار عرش بزرگ، مسئلت مى‌كنم و از خداوند بزرگ، مى‌خواهم"».

مرد، اين دعا را سه بار خواند و در پىِ آن، از بستر بيمارى برخاست، چنان كه از بند، رَسته باشد.

226. السنن الكبرى‌ به نقل از عبد اللّه بن حسن: عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب، بر يكى از فرزندان خويش به نام «صالح» كه بيمار بود، در آمد و به او گفت: «بگو:" خدايى نيست جز خداوند بردبار بزرگوار. منزّه است پروردگار عرش بزرگ! پروردگارا، مرا بيامرز! پروردگارا، بر من رحمت فرست! پروردگارا، از من درگذر! پروردگارا، بر من ببخشاى كه تو بخشايشگرِ آمرزنده‌اى!"».

[عبد اللّه بن جعفر] سپس گفت: اينها كلماتى است كه عمويم [على عليه السلام‌] به من آموخته و يادآور شده كه پيامبر خدا، آنها را به وى، تعليم فرموده است.

227. امام سجّاد عليه السلام‌ در دعاى خويش به گاه بيمارى: خداوندا! بر سلامت تنم كه پيوسته با آن به كار خويش پرداخته‌ام، تو را سپاس مى‌گويم، و [نيز] بر آن بيمارى‌اى كه بر تنم عارض كردى، تو را سپاس مى‌گويم. اكنون اى خداى من! نمى‌دانم كدام يك از اين دو حال، سزامندتر براى سپاس گزاردن توست و كدام يك از اين دو وقت، سزاوارتر براى ستودن تو.

زمان تندرستى، كه در آن روزى‌هاى پاك خويش را گوارايم ساختى و مرا به آنها براى جُستن خشنودى و فضل خود، شور و نشاط بخشيدى و با برخوردارى از آنها، بر آن طاعت‌ها كه توفيقش را ارزانى‌ام داشتى توانا ساختى؟ يا زمان بيمارى كه مرا بدان آزمودى؟ و نعمت‌هايى كه به من‌

ارمغان دادى تا مايه سَبُك شدن بار گناهانى شود كه پُشتم را سنگين كرده بود و مايه طهارت از آن گناهانى باشد كه در آن، غوطه‌ور شده بودم، و توجّه دهنده‌اى باشد كه به توبه باز گردم، و يادآورى باشد كه گناه را به بركت نعمت ديرين تو بزدايم.

و در اين مدّت بيمارى، كاتبان اعمال، برايم آن اندازه اعمال پاك نوشتند كه نه به دلى خطور كرده است، نه بر زبانى گذشته، و نه اندامى توان انجام دادنش را يافته؛ بلكه اين همه فضل تو بر من بوده و احسان و نيكى‌اى بوده است كه بر من روا داشته‌اى. پروردگارا! پس بر محمّد و خاندانش، درود فرست و آنچه را برايم بدان خرسندى، محبوبم بدار. آنچه را بر من وارد آورده‌اى، آسان و گوارايم ساز و مرا از آلودگى‌هايى كه پيش‌تر انجام داده‌ام، پاك بدار و بدى‌هايى را كه پيش فرستاده‌ام، [از نامه عملم‌] بزداى، و شيرينى عافيت و خُنَكاى سلامت را به من بچشان.

برون شدِ مرا از بيمارى به سوى عفو خويش، بازگشتِ مرا از دوران بسترنشينى‌ام به سوى چشم‌پوشى خويش، رهايى‌ام از درد و رنجم را به فراخناى رحمت خويش، و سلامت يافتنم از اين سختى را به آستان گشايش خويش، قرار ده! تويى كه نيكى‌ات سرشار است و دست منّتت بر همه، گشاده. بخشنده و بزرگوار و صاحب جلال و اكرامى.