نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 991
اطلاق محلّ بر حالّ
اطلاق محلّ بر حالّ
(ذکر محلّ و اراده حالّ؛ از اقسام مجاز
لغوى)
«اطلاق محلّ بر حالّ» -از اقسام مجاز لغوي- يعنى ناميدن چيزى به نام مکانى
که درآن قرار دارد؛ برخى آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محليت» تعبير
کردهاند؛ مانند:
1.((... بِيَدِهِ الْمُلْكُ...))(ملک// 1) که براى بيان قدرت، به «يد» تعبير آورده
است.
2.((... لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ
بِهَا...))(اعراف// 179) . که براى «عقل» به
«قلب» تعبير آورده شده است.
3.((... الَّذِينَ قَالُواْ آمَنَّا
بِأَفْوَاهِهِمْ...))(مائده// 41) . در اين
آيه، افواه (محل زبان) بر زبان (حالّ) اطلاق شده است.
[1]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد2;صفحه 281
[2]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد3;صفحه 126
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 991