نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 954
اشمام
وقف اشمام
(اشمام)
(تبديل اعراب رفع به سکون، و به حالت
ضمّه درآوردن لبها بدون صوت، هنگام وقف)
«اشمام» در لغت يعنى بوييدن، و در اصطلاح تجويد، از کيفيات وقف است. اين
وقف همان وقف اسکان است؛ يعنى حرف متحرک آخر، هنگام وقف، ساکن مىشود؛ ولى هنگام تلفظ،
لبها بدون صوت غنچه مىشوند. (به حالت ضمه درمىآيند).
محل اين وقف فقط در مرفوع است؛ مانند: عليم، رحيم، فيکون.
رَوم و اشمام به هم شباهت دارند؛ ولى از بعضى نظرها متفاوتند؛ مثلاً «رَوم»
به حروف آخر کلمه اختصاص دارد و هنگام وقف بر آنها است؛ ولى اشمام وسط کلمه نيز جارى
مىشود؛ مانند:((... لاَ تَأْمَنَّا...))(يوسف// 11).
نيز ر.ک: وقف رَوم.
[1]بيگلري ، حسن;سرالبيان فى علوم القرآن;صفحه
226
[2]پور فرزيب مولايي ، ابراهيم;تجويدجامع;صفحه
104
[3]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 306
[4]موسوي بلده ، محسن;حلية القرآن قواعد
تجويد مطابق با روايت حفص از عاصم;جلد2;صفحه 117
[5]فاضل گروسي ، عبد الحسين ، - 1324;تجويداستدلالى;صفحه
(296-298)
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 954