نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4753
نور (قرآن)
نور (قرآن)
(يکى از صفات قرآن)
«نور» به معناى روشنايى يا آشکارکننده و نمايانگر اشيا، و يکى از اسامى
و صفات قرآن است:((... وَأَنزَلْنَا إِلَيْكُمْ
نُورًا مُّبِينًا) ؛ )و ما به سوى شما نورى تابناك فرو فرستادهايم (نساء//
174) .
در باره اطلاق «نور» بر قرآن چند وجه ذکر شده است:
1. قرآن راه سعادت انسان را روشن مىکند و او را از ظلمت جهل و شرک و بتپرستى
نجات مىدهد.
2. به لحاظ حقيقت متعاليه قرآن که از سرچشمه بىنهايت نور، يعنى خداى متعالى
صادر شده است.
3. چون قرآن باعث پيداشدن و قرارگرفتن نور ايمان در قلب مىشود، «نور»
ناميده شده است.
4. قرآن روشنکننده همه حقايق و معنويات، مبدأ و معاد، حلال و حرام و امور
دنيا و آخرت است؛ پس «نور» است.
[1]سخاوي ، علي بن محمد ، 558-643ق.;جمال
القراء و كمال الاقراء;جلد1;صفحه 175
[2]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد1;صفحه (279-5)و273
[3]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 183
[4]مصباح ، محمد تقي ، 1313 -;قرآن شناسى;جلد1;صفحه
44
[5]ابو الفتوح رازي ، حسين بن علي ، 470؟-554؟ق.;هفده
گفتاردرعلوم قرآن;صفحه 34
[6]زرقاني ، محمد عبد العظيم ، 1948- م.;مناهل
العرفان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 350
[7]راميار ، محمود ، 1301 - 1363;تاريخ قرآن;صفحه
32
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4753