نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4612
منبع قرائات
ماخذ قرائات
(منبع قرائات)
(مصادر و منابع حجيّت قرائتها)
قرائت از لحاظ شأن و موقعيت همانند احاديث
است و قواعد و ضوابطى دارد. اصطلاح «مأخذ قرائات»- که در کتابهاى علوم قرآنى
به «مصادر قرائات» و «منبع قرائت» هم تعبير شده است- ناظر به منشأ و ملاک اعتبار قرائتهاي
قرآني است. مآخذ و منابعي که اعتبار و حجيت قرائتهاى قرآنى به وسيله آنها سنجيده ميشود،
دو دسته روايات را شامل ميشود: دستهاي از روايات که قرائت شنيده شده از زبان رسول
خدا (ص) و ائمه (ع) را گزارش کردهاند، و دستهاي که نشان ميدهد قرائتي از سوي قاري
در حضور رسول خدا (ص) و ائمه (ع) ارائه شده و مخالفتي از سوي آنان ابراز نشده است.
اما مصاحف به تنهايى نمىتوانستند مأخذ قرائتها باشند؛ زيرا به علت عدم
اعراب و اعجام و علل ديگر احتمال قرائتهاى مختلف در آنها مىرفته، و پس از وضع اعراب
و اعجام نيز، خط با همه علاماتش وافى به القاى صوتىِ قرائات صحيح نبوده است.
[1]فضلي ، عبد الهادي،1934-م.;تاريخ قراءات
قرآن كريم;صفحه 102
[2]كمالي دزفولي ، علي ، 1292 -;شناخت قرآن;صفحه
165
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4612