نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4281
مدّ اصلي
مدّ اصلي
(مدّ غيرمتوقف بر سبب خاص)
مدّ را به طور کلى بر دو نوع شمردهاند:
1. مدّ اصلي؛ 2. مدّ فرعي.
مدّ اصلي، که به آن مدّ ذاتى و طبيعى
هم گفته ميشود، مدّى است که بر سببى متوقف نيست و آنگاه که پس از حرف مدّ، هيچ سببى
از اسباب مدّ نيايد، حرف مدّ براى تلفظ و ادا مقدارى کشش لازم دارد، که به آن مدّ طبيعى
گويند؛ مانند «الف» در «نُوحِيها» و «آتونى». اين مدّ را
«اصلي» گفتهاند؛ زيرا اصل است براى مدّ فرعى، و «طبيعي» و «ذاتي» گفتهاند؛ چون طبيعت
و ذات حرف به اين مقدار از کشش نياز دارد.
مدّ اصلى خود بر دو نوع است:
1. مدّى که هم در حالت وقف و هم در حالت وصل وجود دارد؛ مانند: «الف» در
«عالمين» و «ي» در «فيها»؛
2. مدّى که فقط در حالت وصل وجود دارد و در حالت وقف از بين مىرود؛ مانند:
«يا» در «به» و «الف» در «عليها».
نيز ر.ک: مدّ فرعي.
[1]خرمشاهي ، بهاء الدين ، 1324 -;دانش نامه
قرآن وقرآن پژوهى;جلد2;صفحه 2021
[2]موسوي بلده ، محسن;حلية القرآن قواعد
تجويد مطابق با روايت حفص از عاصم;جلد2;صفحه 100
[3]صبره،علي ،-1948;العقدالفريدفى فن التجويد;صفحه
(101-102)
[4]پور فرزيب مولايي ، ابراهيم;تجويدجامع;صفحه
86
[5]محيسن ،محمدسالم;الرائدفى تجويدالقرآن;صفحه
30
[6]بيگلري ، حسن;سرالبيان فى علوم القرآن;صفحه
(179-184)
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4281