كنايه از نسبت

كنايه از نسبت

(اراده اثبات يا نفى يک نسبت، از طريق ذکر ملزوم آن)

از اقسام کنايه، «کنايه از نسبت» است که با آن، اثبات يا نفى امرى براى امرى خواسته مى‌شود و صفت و موصوف با آن گفته مى‌آيند؛ ولى به نسبت موجود تصريح نمى‌شود؛ با آن‌که خود همين نسبت مورد نظر است؛ مانند:((وَجَعَلُواْ لِلّهِ شُرَكَاء قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لاَ يَعْلَمُ فِى الأَرْضِ) ؛ «و براى خداوند شريکانى قائل شدند؛ بگو نام ايشان را ببرند. آيا او را به چيزى که در زمين (چنين چيزى) نمى‌شناسد خبر مى‌دهيد؟! » (رعد// 33)؛ يعنى با شريکانى که خداوند، آن‌ها را نمى‌شناسد و اگر خدا - که به هرچه بوده و هست آگاه است - آن‌ها را نشناسد، پس آن‌ها اساساً حقيقتى ندارند. پس، نفى آن‌ها از طريق نفى لازم آن‌ها صورت گرفته است.)