نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 3443
عربي (قرآن)
عربي (قرآن)
(يکى از اوصاف قرآن)
يکى از اسامى و صفات قرآن «عربى» است:((إِنَّا أَنزَلْنَاهُ
قُرْآنًا عَرَبِيًّا) ؛ «ما آن را به صورت قرآنى عربى نازل کرديم». (يوسف// 2) . «عربي»
در لغت به معناى «زبان عربى» و نيز به معناى «سخن فصيح» آمده است. )
با توجه به مخاطبان نخستين و نيز شخص پيامبر (ص) که عرب زبانند، عربى بودن
قرآن، طبيعى است؛ زيرا هر سخنور و دانشمندى ميخواهد مطالب خويش را با زبان اصلى خود
بيان کند يا بنويسد، و خداوند نيز براى پيامبران و پيامهاى خويش همين روش را به کار
گرفته است:((وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ
إِلاَّ بِلِسَانِ قَوْمِهِ))(ابراهيم// 4)
.
علاوه بر آنچه گفته شد، اگر قرآن به زبان عربى نبود، تحدى و هماوردطلبى
قرآن براى مخاطبان اوليه آن که همه عرب زبان بودند، بىمعنا مىشد؛ زيرا محتواى پيام
را نمىفهميدند تا همانند آن را بياورند، و اين بهانهاى مىشد براى منحرفان و مخالفان
نبوت پيامبر (ص) ؛ همان گونه که در آيات 44 سوره فصلت، 198 سوره شعراء، 97 سوره مريم
و 103 سوره نحل به اين امر اشاره شده است.
2. مقصود از «عربى» فصاحت و ابهام نداشتن قرآن است:((قُرآنًا عَرَبِيًّا غَيْرَ ذِى عِوَجٍ) ؛ «قرآنى
است فصيح و خالى از هرگونه کجى و نادرستى» (زمر// 28) .)
[1]جر ، خليل;فرهنگ لاروس;جلد2;صفحه
1436
[2]ابن منظور ، محمد بن مكرم ، 630 -
711ق.;لسان العرب;جلد9;صفحه 113
[3]محمودي،مجتبي;قرآن درقرآن;صفحه 30
[4]مصباح ، محمد تقي ، 1313 -;قرآن شناسى;جلد1;صفحه
97و68
[5]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 190
[6]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد1;صفحه 274
[7]راميار ، محمود ، 1301 - 1363;تاريخ قرآن;صفحه
32
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 3443