نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 2059
حرف منبور
حرف منبور
(حرف همزه؛ عامل
تلفظ لفظ با شدّت، سنگينى و بلندى)
«نبر» از صفات فرعى يا غيرمتضاد حروف و به معناى
بلندى صوت پس از کوتاهى آن، و در علم تجويد آن است که هنگام تلفظ، حرف با شدّت، سنگينى
و بلندى ادا مىشود. حرف داراى اين ويژگى را «حرف منبوره» يا «حرف نبردار» ميگويند.
از ميان حروف تهجى، «همزه» تنها حرفى است که اين
ويژگى را دارد؛ زيرا بلندترين حروف؛ يعنى دورترين آنها از جهت مخرج و از جمله حروف
مجهوره، شديده و مصمته است که مانع جريان نَفَس مىشود.
اين صفت در همزه آنگاه مشهودتر است که سکون به
آن عارض شود؛ مانند: «يشأ».
البته برخى همزه
را آسان و سبک و بدون نبر ادا کردهاند.
نيز ر.ک: صفت
نبره.
[1]بستاني ، بطرس
، 1898 - 1969;محيط المحيط قاموس مطول للغة العربية;صفحه 875
[2]داني ، عثمان
بن سعيد ، 371 - 444ق.;التحديدفى الاتقان والتجويد;صفحه 120
[3]حمد،غانم قدوري;الدراسات
الصوتية عندعلماءالتجويد;صفحه 324
[4]فاضل گروسي ،
عبد الحسين ، - 1324;تجويداستدلالى;صفحه (145-147)
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 2059