نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 1748
تفسير ( بديع )
تفسير ( بديع )
(شرح عبارت مجمل ماقبل؛ از اقسام اطناب
به زيادت)
تفسير در لغت به معناى آشکارکردن
معناى سخن و شرح و بيان آن است.
تفسير از اقسام بديع و اطناب به زيادت
است؛ يعنى گوينده، آنچه را که در آغاز، مجمل آورده، شرح ميدهد، و کلامى که معناى
پنهانى دارد، با کلام ديگرى تفسير و تشريح ميشود؛
مانند:((إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا إِذَا مَسَّهُ
الشَّرُّ جَزُوعًا)وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ
مَنُوعًا) ؛ به راستى که انسان سخت آزمند (و بيتاب) خلق شده است؛ چون صدمهاى
به او رسد، عجز و لابه کند و چون خيرى به او رسد، بخل ورزد (معارج// 19 ـ
21) .
در اين آيه(هلوعاً)ابهام دارد و با دو آيه بعد تفسير شده است.
و نيز مانند:((اللَّهُ الصَّمَدُ)لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ…)((سوره
اخلاص) که از)(لم يَلِد)به بعد، تفسير(الصمد)(است.)
[1]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد3;صفحه (36-37)
[2]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد3;صفحه 284و(243-244)
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 1748